Er zijn steeds meer stripverhalen die zich over enkele albums uitstrekken. Het voordeel is dat je niet vastzit aan een hele serie, maar in een avondje een heel verhaal kunt lezen waarvoor toch meer ruimte genomen is dan 48 of 56 bladzijden. Het is dan wel handig dat de delen tegelijk op de markt komen of niet al te lang na elkaar.
De drenkelingen van de Metropolitain is zo'n strip. De setting is interessant. We zijn in Parijs in 1910. De Seine stijgt en dreigt delen van de stad te overstromen. Zo'n dreiging werkt altijd goed: de handelingen van de personages worden erdoor op scherp gesteld.
Personages
Verder is er een mooie diversiteit aan personages: Louise polijst juwelen en juist rond deze tijd is er een grote opdracht van de tsaar Nicolaas II. Raspoetin wordt daarbij ook nog genoemd. Later wordt er nog een extra lading aan de juwelen gegeven: ze zouden een noodlottige uitwerking hebben als ze gedragen worden door iemand anders dan voor wie ze bedoeld zijn. En passant krijgen we trouwens het verleden van Louise mee: haar baas blijkt ook een vaderfiguur voor haar te zijn.
Dan is er een bende anarchisten, Apaches, die geleid worden door Le Fennec. Ze houden zich met misdaad bezig. Le Fennec aast op de juwelen en hij denkt toegang te krijgen als hij in contact komt met de leerling-juwelier Valentin.
Maar de politie zit niet stil. Commissaris Sébille voert de Tigre Brigade aan en hij is er op gebrand om Le Fennec te pakken te nemen.
Tussen de personages ontstaat een netwerk van lijntjes. Zo is er ook een lijn tussen de commissaris en Louise. Langs al die lijnen kunnen ook weer dingen misgaan. En dat in een tijd waarin de dreiging van het water de spanning opvoert. De ontknoping komt dichterbij, de dreiging zwelt aan.
Scenario, tekeningen, inkleuring
Het scenario is geschreven door Patrice Ordas en het zit goed in elkaar. Halverwege het tweede deel zijn er wel erg veel sceènes in de metrogangen met stijgend water. Dan gaat voor mijn gevoel de vaart er een beetje uit. Maar aan het eind is er nog een mooie plottwist, die ik niet had zien aankomen.
De tekeningen van Nathalie Berr zijn sfeervol. Door de kleding en de decors wordt de tijd, een goede eeuw geleden, opgeroepen en er zijn nog meer details die ons helpen terug te gaan in de tijd. De platen zijn genummerd en het eenvoudige decoratietje in de hoek roept gedachten op aan Jugendstil. Die stijl zien we ook terug bij bijvoorbeeld de ingang van metrostations.
 |
| Verwijzing naar Jugendstil |
Er spelen zich aardig wat passages af in het donker van de nacht of van een tunnel. Omdat het er zo veel zijn, is het best een klus om die toch interessant te houden qua kleur. Dat is Sébastien Bouet wel gelukt. Op de cover van beide albums heeft de inkleurder ervoor gekozn om donkere groenen te gebruiken. Gelen zorgen ervoor dat gedeelten oplichten. In de loop van het verhaal kiest hij ook wel voor het meer traditionele blauw om de indruk van duisternis op te roepen.
De drenkelingen van de Metropolitain is een degelijk verhaal. Niet verbluffend, maar als lezer kun je genieten van een verhaal dat stevig in elkaar zit, dat efficiënt getekend is en waarin je gemakkelijk meegenomen wordt in de loop van de gebeurtenissen. Halverwege het tweede deel zakt het een beetje in, maar de verwikkelingen naar het slot toe maken veel goed. Goed verhaal, onderhoudende strip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten