Sprookjes zijn diep geworteld in onze literatuur. In veel literaire werken komen sprookjesmotieven voor, er zijn gedichten over sprookjes, er zijn parodieën. Veel sprookjes zijn intussen verfilmd of als musical opgevoerd. Blijkbaar kunnen de verhalen steeds opnieuw verteld worden.
Ook in strips vinden we de sprookjes terug. In 2014 waren er de duistere sprookjes van scenarist Bonifay, die samenwerkte met verscheidene tekenaars en in 2017 vertelde Frank Flöthmann de sprookjes na zonder woorden te gebruiken. Vermeldenswaard is ook Pieter de Poortere, die in Prins Boerke (2014) hilarisch varieerde op sprookjes. Het zijn enkele albums die mij nu te binnen schieten. Ongetwijfeld zijn er veel meer voorbeelden.
Zeven
Bij Silvester Strips loopt al een tijdje een reeks die draait om het getal zeven. Eerder besteedde ik aandacht aan Zeven draken en Zeven detectives. Onlangs verscheen het eerste deel van het derde seizoen, Zeven dwergen. De scenarist, Wilfrid Lupano, koos ervoor om dicht bij de zeven dwergen te blijven die we kennen uit het sprookje van Sneeuwwitje. Wel gaf hij ze een andere achtergrond: de dwergen leven aan het hof, waar ze narren zijn, maar vallen in ongenade. Ze worden het paleis uit gegooid en moeten nu in hun eigen levensonderhoud voorzien.Verder zijn er de vertrouwde personages: Sneeuwwitje, de boze stiefmoeder en de jager. De sprekende spiegel en de giftige appel zijn er ook weer. Sneeuwwitje zien we bezig als een soort Assepoester, de vloeren boenend. Mooi is ze wel en net als in het sprookje is dat de reden dat ze uit de weg geruimd moet worden. Maar de hitsige jager heeft andere dingen aan zijn hoofd.
Niet zo onschuldig
Sneeuwwitje duikt onder bij de dwergen, maar er zijn dan al verschillende verhaallijnen uitgezet die Lupano handig ontrolt. Sneeuwwitje blijkt een stuk minder onschuldig dan in het sprookje. Ze is niet van plan te wachten op wat het lot voor haar in petto heeft, maar neemt de touwtjes zelf in handen.In dit album is het sprookje danig opgefrist. Het verhaal wordt vlot verteld, is humoristisch en heeft onverwachte wendingen. Tegelijkertijd blijft het ontegenzeggelijk een variant op het bekende sprookje, wat maar weer eens aangeeft hoe sterk het oorspronkelijke verhaal is.
Tekeningen
De tekeningen zijn van Roberto Ali, die de neiging heeft alles flink vet aan te zetten. De jachtmeester is een bruut. Hij is daarbij ook nog eens heel erg groot en hij heeft vervaarlijke honden. Elk misverstand wordt uit de weg geruimd: we mogen hem maar op één manier zien. Sneeuwwitje is behoorlijk zelfstandig, maar ze is ook een lustobject, dus ze heeft een decolleté gekregen waar haar borsten steeds uit dreigen te glippen. En de dwergen voeren een mannenhuishouden: uitermate smerig.Daardoor wordt de setting natuurlijk karikaturaal, maar in sprookjes zijn de verhoudingen eigenlijk altijd eenduidig: je hebt goeden en slechten, helden en schurken. Altijd is duidelijk aan welke kant je moet staan. Dat komt de helderheid in ieder geval ten goede. En in Zeven dwergen is Sneeuwwitje in ieder geval niet eendimensionaal: ze heeft onvermoede kanten, die ook zorgen voor de definitieve wending in het verhaal.
Zeven dwergen is geen sprookje om aan de kleintjes voor te lezen voor het slapengaan, maar wel een frisse variant op een bekend verhaal, waarmee je je prima kunt amuseren.
Titel: Zeven dwergen
Tekst: Wilfrid Lupano
Tekeningen: Roberto Ali
Uitgever: Silvester
's-Hertogenbosch 2018, 64 blz; hardcover, € 16,95
Geen opmerkingen:
Een reactie posten