Er is veel slechts in de wereld. Artsen krijgen reisjes aangeboden als ze bepaalde geneesmiddelen voorschrijven, scheidsrechters worden betaald als ze ervoor zorgen dat niet ploeg A maar ploeg B wint en politici laten zich voor karretjes spannen van allerhande lobbyisten. Je leest het in de kranten, je ziet het op tv. Het is gemakkelijk om daar verontwaardigd over te zijn en te schelden op een maatschappij die door en door rot is.
Maar onlangs kreeg ik zelf te maken met omkoping. In mijn mailbox vond ik een berichtje waarin mij gevraagd werd om reclame te maken voor een bepaalde voorstelling in Cultura. Als ik vanavond nou maar flink de zanger Alex Roeka aan zou prijzen, dan kon ik bonbons tegemoet zien, gratis kaartjes en seks met de zanger, maar eerlijk gezegd zat ik daar niet op te wachten.
U snapt dat ik mijn onafhankelijkheid niet zomaar op het spel wilde zetten, ook niet toen de prijs werd verhoogd. Ik kon zelfs kiezen uit, een cd van Jan Smit, een half staatslot, een boek van Nicci French (met handtekening van de boekhandelaar) en een avondje stappen met de jury die moet beslissen wie er stadsdichter wordt. Verontwaardigd wees ik het aanbod van de hand.
Maar in de nacht, toen de uilen riepen en de dromen maar niet wilden komen, begon ik te twijfelen. Niet vanwege de rijkdommen die ik afgewezen had. Had ik het kistje met Cubaanse sigaren, de fles korenwijn en mijn gewicht in Zeeuwse babbelaars al genoemd? Nee, ik begon te twijfelen vanwege Alex Roeka.
Het zou zomaar kunnen zijn dat niet ieder van u Alex Roeka kent en dat is zonde. Roeka is wel de Nederlandse Tom Waits genoemd. Dat klopt niet helemaal, al zitten er wel wat korreltjes schuurpapier in zijn stem. Maar als er één zanger is, die je ooit een keer gehoord moet hebben, dan is het wel Roeka.
Roeka zingt teksten waarbij je graag de gemiddelde Nederlandse liedtekst vergeet. Geen Rob de Nijs meer, geen Marco Borsato, geen Paul de Leeuw. De teksten die zij zingen verbleken bij de zindering die gaat door de teksten als Roeka zingt.
Zijn vorige programma, Beet van liefde, behelsde een liefdesgeschiedenis. Daarin zong hij het prachtige ‘Wat hou ik van die vrouw’ met regels als:
Dan zie ik hoe je lacht en naar me fonkelt met je blik.
Dan klim ik in dat volle lijf van jou.
Dan hoor ik hoe je klopt en hoe het fluistert in mijn strot,
als nooit tevoren: wat hou ik van die vrouw.
Na zo’n lied wil je alleen nog maar je geliefde naar je toe trekken, waarna je in elkaars lichaam klimt en de hoorn des overvloeds tot in het puntje uitlikt.
Maar Roeka zingt ook teksten waar je stil van wordt. Wat denk je van:
Neem dit kleine hart van mij,
het is alles wat ik heb.
Buiten wordt het langzaam stil en donker in de straat.
Laat me niet alleen.
Wat Alex Roeka ook zingt, altijd heb je heb het idee dat het over jou gaat en al zijn woorden kun je nazeggen. Daarom grijpen zijn teksten je naar de strot.
Daar moet je maar eens naar gaan luisteren en je hoeft er niet ver de deur voor uit. Volgende week vrijdag komt hij hier, in Cultura. Ik zal er zijn met mijn lief en ik hoop dat jullie er ook zijn. Vanavond is tot half tien de kassa open en bezoekers van Dante krijgen 2,50 per kaartje korting. Als je die knaak toch uit wilt geven, dan kun je die straks doen in – ik wou zeggen in de doos van Mieke, maar dat klinkt toch anders dan ik het bedoel.
Jullie kopen goedkope kaartjes en hebben volgende week een prachtige avond. Intussen sla ik me voor mijn kop dat ik toch niet die ets van Anton Heyboer heb aangenomen of het erelidmaatschap van de Heidelopers of dat kratje cola light.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten