Er zijn nog maar weinig mensen die Mama Tandoori (2010) van Ernest van der Kwast niet hebben gelezen. Tot voor kort was ik een van die weinigen. Maar nu niet meer.
Voor wie het nog niet weet: in Mama Tandoori schrijft Van der Kwast vooral over zijn Indiase moeder. Een vrouw met vreselijke trekjes, maar hij schetst haar met betrokkenheid. En met humor.
Leuke passages zijn er genoeg te citeren. Deze bijvoorbeeld. Moeder deed aan hardlopen. ‘Hier maakte mijn moeder drie keer een valse start. Ze liep desalniettemin de sprint uit en finishte als eerste, terwijl de andere atleten nog in startpositie zaten. Nog nooit was haar voorsprong zo groot geweest. Aan het einde van de dag waren er acht juryleden nodig om mijn moeder van het erepodium af te trekken.’
Maar er zijn ook genoeg leuke boeken en moeten we dan ook nog Van der Kwast lezen? Niets moet, maar ik zou het maar doen. Vooral ook vanwege de laatste hoofdstukken van het boek. Daarin reist de ik-figuur naar India en ontmoet de zussen van zijn moeder. Een van de zussen is eigenlijk nog moeilijker dan zijn moeder en je merkt hoe hij met haar te doen heeft.
In dat hoofdstuk lukt hem het best wat in de rest van het boek eigenlijk ook al gelukt is: iemands moeilijke kanten laten zien, zonder haar af te vallen. In het slothoofdstuk blijft ook de ik-figuur niet buiten schot.
Natuurlijk is Mama Tandoori leuk. Maar gelukkig is het meer dan dat. Lezen dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten