Crisis

Soms, als ik ’s avonds een leeg uur heb, zet ik de televisie aan. Dan zie ik politici met zorgelijke gezichten. Ze hebben het over sluitende begrotingen en tekorten; over procenten; over bedragen die eindigen op miljoen of miljard; over huizenprijzen en koopkracht; over consumentenvertrouwen en rentestanden.

Dat zie ik ook dagelijks terug in de krant. Die heeft aparte pagina’s voor economie en ook op andere plaatsen in de krant staat vaak nieuws dat met geld te maken heeft. Bijna nooit gaat het over wat goed zou zijn voor ons land. Hoe we ervoor zorgen dat mensen de goede zorg krijgen, waar onze defensie behoefte aan heeft, hoe het onderwijs nog beter kan. Nee, het gaat over geld dat voor een bepaalde sector wordt uitgetrokken of dat ergens bezuinigd moet worden. Het lijkt wel of elke beslissing in de politiek in de eerste plaats ingegeven wordt door het geld dat ermee gemoeid is. We worden geregeerd door boekhouders.

Die boekhouders roepen steeds dat het crisis is en dat die crisis nog lang niet over is. Dat de huizenprijzen blijven dalen of zich net een klein beetje hersteld hebben, dat we zoveel procent aan koopkracht zullen moeten inleveren, dat we (en hierbij kijken ze wel erg somber) terug moeten naar het welstandsniveau van 2007. Of van 1995.

Die jaren heb ik zelf meegemaakt, maar ik herinner me eigenlijk niet dat we het in 2007 zo beroerd hadden. Ik herinner me niet dat er in 1995 mensen aanbelden en om een bord eten vroegen en ook niet dat we noodhulp kregen van landen waar het toen nog wel goed ging. Volgens mij was het toen juist geen crisis en vond iedereen het wel best zo.

Eerlijk gezegd kan ik het woord ‘crisis’ niet goed meer verdragen. Als ik op mijn fiets door het bos rijd, hoor ik de vogels net zo fluiten als zes jaar geleden, de zon schijnt net zo lekker, de regen valt net zo hard en na de regen ruikt het bos net zo fris. In het bos is er geen crisis.

Als ik thuis een cd opzet, klinkt de zesde symfonie van Mahler nog net zo imposant of ontroerend  als jaren geleden, mijn lief knuffelt me nog net zo fijn, mijn vrienden zijn nog net zo hartelijk of grappig. Daar is de crisis ook al niet.

Vanavond zijn we in een cultureel café. Aan het programma is niet te zien dat het crisis is, aan het publiek is het niet te merken dat het crisis is, aan de koffie en de wijn is niets te merken. De kunsten bloeien: er worden prachtige gedichten voorgelezen, er is heerlijke muziek; overal in de omtrek zijn exposities; in Cultura kun je naar toneelstukken, cabaretvoorstellingen en concerten en elke maand kun je hier terugkomen om een mooie avond te beleven. 

De crisis ligt zacht jankend in een hoekje. Ze is al bijna dood. 

Column voorgelezen op 26 september 2013 in Cultureel Café Dante, Ede, foto Edwin Nieuwstraten.