Als kind heb ik nogal wat boeken gelezen met helden in de hoofdrol. De jongensboeken over Buffalo Bill en Arendsoog natuurlijk, maar ook veel strips. Ik hield van revolverhelden als Kid Colt en Rawhide Kid, maar ook van superhelden als Spinneman (volgens mij werd hij zo genoemd en niet Spiderman), Batman en de X-mannen (al weet ik niet zeker meer of die toch niet hun Engelse naam hadden).
Van helden weet je dat ze zullen winnen, maar dat dat niet vanzelf gaat. Ze hebben hun zwakke momenten en de tegenstanders zijn ook niet mis. Later begon het onoverwinnelijke me tegen te staan. Waarom zou je lezen hoe een gevecht verloopt als je toch al weet wie er wint? Bij Hellboy liep ik daar bijvoorbeeld tegen aan. Maar Hellboy is als karakter in ieder geval interessant.
Het genre heb ik maar weer eens geprobeerd door Umbrella Academy te gaan lezen en daarvan het eerste deel, De Apocalypse suite. Met het tekenwerk, door Gabriel Bá, is niets mis en de inkleuring is fraai. Maar het verhaal boeide me minder.
Het scenario is geschreven door Gerard Way, die bekend werd in de popmuziek. Hij creëerde zeven superhelden, die allemaal op hetzelfde moment geboren werden. Nou ja, er werden wel drieënveertig kinderen op dat moment geboren, allemaal uit alleenstaande vrouwen bij wie niet te zien was geweest dat ze zwanger waren.
Wat is er met die andere zesendertig baby's gebeurd? Bezaten zij ook bovenmenselijke krachten? Het boek zwijgt erover. Het zevental wordt opgevoed door een man met een oogglas in, Sir Reginald Hargreeves.
Als kind al moet het zevental optreden. Met succes natuurlijk. Dan slaat het boek twintig jaar over. De zeven zijn uit elkaar en komen weer bij elkaar, na de dood van Sir Reginald. De wereld is in gevaar en alles hangt af van deze magnifieke zeven. Er is een bijzondere rol weggelegd voor De Witte Viool, Vanya.
Waarschijnlijk hou ik gewoon te weinig van het genre om dit boek te kunnen waarderen. Ik wil interessante personages en dat zijn deze figuren maar tot op zekere hoogte. Het interessantst is Vanya, het buitenbeentje, van wie je je afvraagt aan wiens kant ze eigenlijk staat.
Ik denk met weemoed terug aan een meesterwerk als Watchmen, van Alan Moore: doordacht van opzet, met veel verschillende verhaallijnen en toch een heldere structuur; een thematiek die zich uitstrekt tot buiten het stripverhaal en in een brede zwaai veel van Amerika uit de jaren tachtig meeneemt; meer dan boeiende personages. In Watchmen hebben we ook superhelden, maar ze zijn oud. De een is ongeneeslijk ziek, de ander heeft ideeën waarmee je niet geassocieerd wilt worden.
Wat mij betreft is Watchmen de norm, al weet ik dat ik weinig boeken die norm halen. Maar je kunt toch op zijn minst proberen om in de buurt te komen. Umbrella Academy haalt dat bij lange na niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten