Honderd jaar eenzaamheid (Knipoog 23)

De titels van Gabriel García Márquez zijn geliefd bij journalisten. Al eerder vermeldde ik hier een knipoog naar Liefde in tijden van cholera en hier en hier signaleerde ik knipoogjes naar Kroniek van een aangekondigde dood. Vanochtend had ik er weer eentje; nu naar Honderd jaar eenzaamheid. Nell Westerlaken schreef in de Volkskrant van 30 mei een artikel over Stravinsky's Le Sacre du Printemps, die honderd jaar geleden voor het eerst werd opgevoerd.

Boven het artikel zette ze de kop 'Honderd jaar herrie'. Ik hou de mogelijkheid open dat Westerlaken helemaal niet de bedoeling had om even te knipogen naar Márquez. Aan de andere kant is de titel van Márquez zo bekend, dat iedereen hem wel een keer gehoord heeft, vermoed ik.

Eerlijk gezegd is Honderd jaar eenzaamheid het enige boek van de Nobelprijswinnaar dat ik gelezen heb. Het is schandalig, ik weet het. Voor degenen die, net als ik, een paar jaar geleden, dit boek niet gelezen hebben, even kort iets over de inhoud.

Honderd jaar eenzaamheid vertelt het verhaal van een familie door de decennia heen, vijf generaties lang. Je krijgt een beeld van hoe ze leven, maar het boek is niet alleen realistisch: er komen dromen in voor, magische elementen, sprookjesachtige passages. Een enkel persoon wordt bovenmenselijk oud, er wordt een kind met een varkensstaart geboren, er wordt alchemie bedreven. Ik vond het wonderlijk en heerlijk, misschien ook omdat het niet te vergelijken is met de meeste boeken uit de Nederlandse literatuur.

Zojuist kwam ik erachter dat het boek zelfs een eigen Nederlandse Facebookpagina heeft. Met maar achttien likes, overigens. Het boek geniet in ieder geval brede bekendheid, niet alleen bij mensen die het gelezen hebben. Er zal wel vaker naar geknipoogd worden.