Spitz!

De laatste twee cd’s van Ellen ten Damme waren Nederlandstalig. Eerst verscheen Durf jij? met teksten van Ilja Leonard Pfeijffer en daarna Het regende zon met ook teksten van Remco Campert, Harry Mulisch en Ten Damme herself. De liedjes van de tweede cd vormen de basis voor de voorstelling Spitz! Maar ze zingt ook nummers van haar vorige cd (bijvoorbeeld ‘Misschien’ en ‘Je bent het einde’, het bekende ‘See you in Vegas’ en een nummer dat we vooral van Marilyn Monroe kennen (‘I wanna be loved by you").

Ten Damme heeft geen moeite met een groot podium. Ze neemt het direct in beslag, of ze nu zingt, speelt (piano, gitaar, viool), danst of het publiek toespreekt; ze is het middelpunt. Ze wordt ondersteund door een uitstekende groep dansers van het Scapino Ballet Rotterdam en zogenoemde ‘visuals’, geprojecteerde beelden.

Ten Damme is energiek. Onvermoeibaar zingt en danst ze, nergens zakt de voorstelling in. Ze houdt de spanning erin en lijkt moeiteloos het publiek mee te krijgen. Dat publiek bewondert haar niet alleen. Bewondering schept immers afstand. Maar Ten Damme weet ook bijna huiselijke momenten in haar optreden te bouwen.

De muziek is prima in orde, de meeste teksten zijn dat ook. Het nummer ‘Verder, verder’ wordt ondersteund door beelden van sneeuwvlokken en een fraaie choreografie. Maar zinnen als ‘ik heb mijn hersens uit hun taak ontheven’ en ‘het enige wat ik aan mijn bestaan nog toevoeg is dat ik wanhopig schreeuw’ zijn houterig en omslachtig. Ook bezondigt Pfeijffer zich aan tautologieën (‘zoals bijvoorbeeld’). Dat had beter gekund.

Maar dat is niet wat je blijblijft. Ik heb gewoon een goed optreden gezien van iemand die met overgave haar nummers brengt. Pet af.