Wat wij moeten weten

Over Willy Linthout heb ik al eerder geschreven. Van Wat wij moeten weten zijn de eerste twee delen namelijk al afzonderlijk verschenen. Nu is het boek compleet. Het is een ontroerend werk geworden.

De titel heeft Linthout ontleend aan 'den boek', het boek dat zijn moeder (Moedre) hanteerde als een soort handboek voor het leven. Ze noteerde er de wonderlijkste zaken in. Bijvoorbeeld hoe je de verschillende soorten groente moet zaaien. Maar ze had slechts een tuintje van 1,5 vierkante meter. Of wanneer de uitverkoop in Italië, Spanje en Griekenland begint. Maar ze kwam nooit buiten België. Of allerlei recepten. Maar nooit bereidde ze de gerechten.

Hoe het boek eruitziet, kunnen we met eigen ogen zien: Linthout nam afbeeldingen van bladzijden ervan op in zijn boek. Op gele memovelletjes noteerde hij zijn opmerkingen.

'Een zeer vreemd boek' noemde Linthout het in een interview dat gepubliceerd werd toen het eerste deel van  Wat wij moeten weten op de markt werd gebracht. Over zijn boek zegt Linthout: 'Het zal een vreemd beeld opwerpen over mijn familie en mijzelf, maar het is wel grotendeels waar.'

Linthout ontziet zichzelf en zijn familie inderdaad niet in dit boek. Hij tekent zijn broers met hun drankprobleem. Na de dood van Moedre heeft Valére al drank nodig om zijn bed uit te komen. Daartoe heeft hij een 'uitkruipfles' binnen handbereik staan. Zijn huis en hijzelf vervuilen ook helemaal.

Valére ontfermt zich over 'den boek'. Hij probeert tot het einde het boek zo goed mogelijk bij te werken. Wanneer hij het boek opent, lijkt Moedre weer bij hem te zijn. Ze is nog steeds dominant aanwezig met haar overvloed aan wijze raad.

Karel, waarvoor Linthout zelf model heeft gestaan, heeft het moeilijk, na de zelfmoord van zijn zoon. Linthout schreef en tekende daarover het indrukwekkende boek Jaren van de olifant. Van een vervolg daarop is het eerste deel verschenen, De leveling. Hopelijk komt er nog meer.

Het bijzondere van Linthouts boeken is dat de toch vrij zware inhoud op een lichte manier verteld wordt. Wie alleen de tekeningen ziet, zonder het verhaal te lezen, verwacht een grappig, gezellig stripverhaal. Laten we zeggen, zoals Nero.

Dat Linthout daarvan afwijkt is al wel duidelijk doordat de tekeningen ongeïnkt zijn en niet ingekleurd, wat ze een niet definitief karakter geeft. Alsof wat verteld wordt nog uitgegumd zou kunnen worden, zodat het misschien niet waar gebeurd is.

We kunnen Wat wij moeten weten met een glimlach lezen, terwijl het een schrijnend boek is. Misschien is het daardoor 'een zeer vreemd boek'. Eigenlijk vind ik het vooral een goed boek.