Een tijdje terug schreef ik over een klein boekje van Robert Vuijsje. Ik was er matig enthousiast over. De laatste regel van mijn stukje: 'Als Vuijsje weer met een echt boek komt, komt hij hopelijk met iets beters'.
Dat 'echte boek' van Robert Vuijsje was er toen al een half jaar: Beste vriend en ik moet dat geweten hebben: in het weekend lees ik drie kranten, waarbij ik de boekenbijlagen uitpluis en wekelijks vlooi ik de recensie in Vrij Nederland door. Maar op het moment dat ik mijn stukje tikte, was het weg. Ik kende Vuijsjes debuut, ik had gelezen over Ons kamp van Marja Vuijsje (in mijn herinnering zijn de beide Vuijsjes neef en nicht) en dat was het. Beste vriend was verdwenen.
Zojuist las ik de weekendglossy van De Volkskrant. Meestal staat daar voor mij niet zoveel bijzonders in. Maar deze keer was er een interview met Tommy Wieringa, een stukje over een vrouwelijke cabaretier (inderdaad niks bijzonders) en een stuk van Robert Vuijsje, over het mislukken van zijn tweede boek. Nou ja, niet het boek was mislukt, maar het werd niet gekocht. Siebelink, Cremer en Buwalda mochten ook iets zeggen over het leven na het publiceren van een bestseller.
Toen ik het stuk van Vuijsje begon te lezen had ik nog steeds het idee dat het tweede boek van Vuijsje nog moest komen. Pas toen ik de titel zag, dacht ik: 'O ja' en meteen dacht ik erbij wat ik waarschijnlijk ook gedacht heb toen ik de recensies las: dezelfde titel als een boek van Doeschka Meijsing.
Het blijft raar dat mijn geheugen zo selectief is en dat sommige zaken, die ik blijkbaar niet van belang acht, al snel weer vergeet. Een geheugen is een onbetrouwbare reisgenoot. Maar misschien is dat juist wel een zegen. Een slecht geheugen is je beste vriend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten