Tiril en de toverdrank (Bette Westra)

Een jaar geleden schreef ik enthousiast over Uit elkaar van Bette Westera en Sylvia Weve. Mooie gedichten en tekeningen en een heerlijke vormgeving. Dat het Kinderboekenweekgeschenk door Bette Westra zou worden, leek mij dan ook een goed idee. Intussen heb ik Tiril en de toverdrank gelezen en het is een een heel aardig boekje, maar daar houdt het wel mee op. 

Westera neemt ons mee naar de Noordse godenwereld en dat is een interessante setting. Het lijkt me goed om kinderen kennis te laten maken met Odin, Thor, Freya en Loki. Zo'n stukje cultuurgeschiedenis is mooi meegenomen. Het verhaal start in het godenrijk. Dat kennen we ook uit de Bijbel (God die met de duivel praat over Job) en uit De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch. 

Godenwereld

Het is het jaar 862, wat suggereert dat de goden eenzelfde tijdrekening hebben als de mensen. Het is moord en doodslag in de mensenwereld, wat Odin doet verzuchten: 'Als de mensen elkaar uitmoorden is er straks niemand meer om in ons te geloven en dan houden we op te bestaan'. Dat is een hedendaagse gedachte: de goden zijn verzonnen door de mensen en ze bestaan dus bij gratie van de mensen. Je zou dat een anachronisme kunnen noemen, maar het is ook een knipoogje. Zo heb ik het tenminste opgevat. 

De goden zijn niet almachtig en onfeilbaar en dat beseffen ze. Odin, alweer zuchtend: 'Wij goden geven bepaald niet het goede voorbeeld de laatste tijd.' Misschien dat ook daarom de mensen zich de laatste tijd meer laten leiden door hun hart dan door de goden. 

Harald Haardos moet van het noorden een geheel maken, dus niet meer allerlei rijkjes die elkaar beoorlogen. Als hij dat vervoverenderwijs moet doen, vergt dat eerst nog heel wat geweld. Maar met een toverdrank kan een volk misschien zo ver komen dat ze Harald zien als een soort verlosser. Door die drank kan Sivert, de vader van Tiril, een geweldig dichttalent krijgen en daarmee kan hij het volk beïnvloeden. Naar die toverdrank gaan het meisje Tiril en haar vriend Thialf op zoek. 

Queeste

Tiril heeft de eigenschap dat ze van vorm kan veranderen, net als haar grote voorbeeld Loki. Dat zal haar nog van pas komen bij de tocht die ze samen met Thialfi gaat ondernemen. De tocht heeft verder de klassieke vorm van een queeste: moeilijkheden onderweg, maar uiteindelijk komt alles goed. 

Tot de tocht begint, schiet het verhaal van Westera niet zo erg op, vind ik. Als Tiril en Thialfi vertrokken zijn, krijgt het allemaal wat meer vaart. Vanaf dan lukte het me om goed door te lezen. 

De setting van het verhaal is bijzonder, maar het verhaal op zich ontstijgt de middelmaat niet. Dat ik veel strips heb gelezen met eenzelfde structuur beïnvloedt mogelijk mijn oordeel. Westera weet er verder wel een degelijk verhaal van te maken, zonder losse eindjes. 

Gedicht

Aan het begin van elk hoofdstuk is er een gedicht en dan merk je pas wat Westera op haar best kan. Metrische verzen, statig van vorm, maar op redelijk lichte toon en de zinnen lopen soepel, zodat je de gedichten gemakkelijk leest. Mooi gedaan. Bij de zin 'Ik rijg niet graag barbaren aan mijn degen' vind ik het anachronisme wel storend. Mogelijk is het door rijmdwang ontstaan.

Zoals gezegd, loopt het goed af en er zit nog een mooi plotje in om het verhaal echt af te ronden. Goed verhaal. Niet uitzonderlijk misschien, maar technisch wel goed gedaan. De illustraties van Pyhai, van wie ik nog niet eerder gehoord had, zijn mooi: ze ondersteunen de sfeer in het boek en hoewel ze eenvoudig zijn, kun je er lang naar kijken.