Monte Carlo (Peter Terrin)

In 2012 schreef Peter Terrin Post Mortem, een prachtige roman. Ik las het boek in 2013 en was onder de indruk. Zie hier. Intussen schreef hij Monte Carlo (2014) en Yucca (2016). Dit najaar verschijnt Patricia.

Blijkbaar ben ik wat traag. Nu pas schrijf ik over Monte Carlo. Ik kocht het voor een prikkie, gesigneerd en wel.

Monte Carlo speelt zich af in de wereld van de autoraces, in de jaren zestig. Hoofdpersoon is de monteur Jack Preston, in dienst van het team Ford-Lotus. Juist als de actrice Deedee op het circuit van Monte Carlo de Lotus passeert waarmee hij mee doende is, vliegt de auto in brand. Jack beschermt Deedee met zijn lichaam en vangt zelf het vuur op. Een lijfwacht sleept even later de twee bij de auto weg.

Heeft iemand gezien hoe Jack Deedee redde? Er is een foto gemaakt, maar die is niet in de publiciteit gekomen. Alleen de lijfwacht had de aandacht van de pers.

Hoop

Jack herstelt van zijn verwondingen en heeft stiekem de hoop dat Deedee hem ooit nog wel openlijk zal bedanken.

Hij rekende op Deedee. Op een vreemde wijze raakte hij door het halve misverstand opgetogen. De opeenvolging van onnauwkeurigheden in de pers zou haar tegen de borst stuiten. Ze zou snel van zich laten horen en met warme dankbaarheid aan de wereld onthullen wie haar op de Boulevard Albert de Eerste echt van de vlammen gered had. 

In het dorp waar hij woont, Aldstead, wordt Jack gewaardeerd, maar bij sommigen is er ook scepsis ten aanzien van zijn weergave van de gebeurtenissen. Jack vult zijn tijd met het sleutelen aan Lotus Cortina. Zijn vrouw, Maureen, vereert haar man en vindt hem aantrekkelijker dan ooit.

Het wachten op de verklaring van Deedee krijgt bij Jack steeds meer de trekken van een obsessie. Het is bijna niet mogelijk om niet aan haar te denken, want ze vaak in de publiciteit. Zeker als ze de nieuwe partner van John Steed zal worden bij De Wrekers. Jack blijft lang vertrouwen houden in Deedee, maar hij ervaart ook hoe onrechtvaardig het is dat hij niet de waardering krijgt die hij verdient. Het boek werkt toe naar een dramatisch einde.

Omslag

Net als Post Mortem is Monte Carlo mooi geschreven. Het is maar een dun boekje (176 bladzijden), met veel korte hoofdstukjes, maar we krijgen een goed beeld van Jack, zijn vrouw, zijn omgeving. Zo wordt bijvoorbeeld een portret van Deedee beschreven, die ook de omslag siert:

Het was een beeld en profil, genomen op een zomerse dag. Deedee leek zich niet bewust van de fotograaf, die nochtans van dichtbij afdrukte. Ze was verzonken in gedachten, terwijl ze achter de brede, slappe rand van haar hoed voor het felle zonlicht schuilde, dat door de gaatjes fonkelende diamanten op haar gezicht strooide. Het ws een foto van enkele jaren geleden, waarop het nu voorkwam of ze wist wat haar te wachten stond, zich nog een ogenblik verborg in de luwte om zo meteen op te kijken en lachend de waanzin tegemoet te lopen. 

Die 'fonkelende diamanten' zijn mij eigenlijk te kitscherig, maar ze typeren wel de manier waarop Jack naar Deedee kijkt.

Stilistisch is het allemaal mooi gedaan. Over het einde kan ik, vanwege de plot, niet al te veel zeggen. Ik heb daar wel wat twijfels over. Net te dramatisch misschien, al is Terrin in de laatste hoofdstukjes niet al te expliciet, zodat er nog wat te raden overblijft. Ook wordt het einde wel voorbereid in de rest van het boek en ik weet niet goed of ik nu moet schrijven dat daardoor de constructie degelijk is, of dat ik de constructie te nadrukkelijk vind.

Waar gaat het boek eigenlijk over? In ieder geval over erkenning en wat het gebrek aan erkenning met iemand kan doen. Ook met verering (van Jack voor Deedee, van Maureen voor Jack). Over hoe gecompliceerd menselijke verhoudingen liggen en hoe ongecompliceerd het ook zou kunnen zijn. In het dorp loopt namelijk een jongen met het syndroom van Down rond, die bij iedereen over de vloer komt, ook bij Jack. Ronny is natuurlijk ook het tegendeel van de glamour die om Deedee hangt.

God

Op de achtergrond is God. Jack gaat geregeld naar de kerk om een kaarsje te branden.

De Heer zou voor evenwicht zorgen.
Hij vroeg toch niet te veel? Eén teken, dat was alles. Eén onmiskenbaar teken.
Hij dacht herdop, of hij bad tot God: het verschil tussen beide was niet meer te bepalen. 

Ook dat is een vorm van verering. Hoe lang houdt verering stand als er niets of te weinig tegenover staat? Op een gegeven moment bekruipt Jack het gevoel dat door de loop van de gebeurtenissen het evenwicht zoekgeraakt is. Hij moet iets doen om dat te herstellen.

Monte Carlo is bescheiden van omvang. Het is een mooi boekje, dat ik met plezier heb gelezen. Ik werd er niet zo door weggeblazen als door Post Mortem, waarvan ik in het laatste deel pas besefte hoe goed het eigenlijk was. In het najaar verschijnt Patricia. Daar heb ik ook wel weer zin in.