Bloesems in de herfst (Zidrou / Aimée de Jongh)

Al in veel liederen en literaire werken is het gebeurd: de natuur gebruiken als spiegel voor het innerlijk. Van Paul Verlaine (Il pleure dans mon coeur / Comme il pleut sur la ville) tot Hadewijch en van 'Hebban olla uogala' tot 'Autumn leaves'. De scenarist Zidrou was dus in goed gezelschap toen hij voor zijn graphic novel de titel  Bloesems in de herfst bedacht. De tekeningen zijn gemaakt door Aimée de Jongh.

De herfst verwijst hier dus niet naar het jaargetijde in de natuur, maar naar het jaargetijde van een mensenleven. De hoofdpersonen, met de nogal zware, symbolische namen Odysseus (59) en Mediterranea (61), zijn over de zomer van hun leven heen. Odysseus, die twintig jaar lang bij hetzelfde bedrijf verhuizer was, is met pensioen gestuurd en kijkt aan tegen de leegte. Mediterranea, heeft negen maanden lang omgekeken naar haar oude moeder, totdat die overleed. Ineens is zij de oudste van de familie en ze moet eraan wennen dat ze nu blijkbaar 'oud' is: de leeftijd waarop mensen voor je opstaan in de bus.

Al op de titelpagina van het eerste hoofdstuk komt een appel voor. De glanzende appel lag op het nachtkastje bij de moeder van Mediterranea en na het overlijden neemt de dochter hem mee. De appel herinnert ook aan de film van Sneeuwwitje, die Mediterranea als kind gezien heeft, waarna ze nooit meer appels wilde eten. Maar nu overvalt haar de gedachte dat zijzelf de heks is geworden en misschien wel een gerimpelde appel is. Ooit was ze mooi en jong. Ze was zelfs een keer covergirl bij het tijdschrift Lui.

De Jongh nam de pose over van de cover van Lui,
maar veranderde de stoel
en het uiterlijk van het model

Lui nr. 128, september 1974

De twee hoofdpersonages komen elkaar tegen in de wachtkamer van de dokter, de zoon van Odysseus. Mediterranea vertelt dat ze een kaaswinkeltje heeft en daar zoekt Odysseus haar op. Binnen de kortste keren zijn ze verliefd op elkaar. In de herfst van hun leven gaan ze nog een keer bloeien.

Het verhaal van Zidrou is prachtig in beelden verteld door Aimée de Jongh. Haar manier van tekenen heeft iets vriendelijks en iets ronds, maar ze blijkt daarmee allerlei emoties aan te kunnen. Ze krijgt het altijd voor elkaar dat je dicht bij de personages staat en je er gemakkelijk mee identificeert.

 Veel geciteerd is intussen de plaat waarop Mediterranea zichzelf in de spiegel bekijkt. Vooral de blik, tussen gelatenheid en verbijstering, is veelzeggend. Na de totaalaanblik krijgen we de blikken op de details (zoals hals, mond, borsten). Het verval wordt door De Jongh zowel onverhuld als met mededogen getekend.

Ze tekent ook de vrijscènes tussen Odysseus en Mediterranea. Die zijn niet geïnkt en in pastelkleur ingekleurd. Hoewel de tekeningen scherp zijn, krijg je daardoor toch min of meer een softfocus-effect. De intimiteit is erg goed getroffen.

De liefde tussen Odysseus en Mediterranea is een soort idylle. Dat is mooi gedaan, maar dan blijkt er ook nog een zwangerschap aan het eind, wat me net iets te is, zoals ook het gebruik van de namen (de eerste vrouw van Odysseus heette -wel ja- Penelope) me te bombastisch is. Voor mijn gevoel had het verhaal dat allemaal niet nodig.

Maar dat neemt niet weg dat Bloesems in de herfst een mooi, intiem verhaal is, dat uitstekend getekend is.

Bloesems in de herfst is een uitgave van Blloan. 

Zie ook wat ik eerder schreeft over Aimée de Jongh:
De terugkeer van de wespendief
Snippers. De eindstreep