De beste poëzie van 2017

De kop boven dit stukje is wel erg ronkend. Eigenlijk kan ik niet beoordelen wat de beste poëzie van het afgelopen jaar is, omdat ik (net als vorig jaar) weer erg weinig poëzie gelezen heb. Eigenlijk kan ik maar een lijstje van vier bundels maken:

1. Menno Wigman, Slordig met geluk (recensie)
2. Maartje Smits, Hoe ik een bos begon in mijn badkamer (recensie)

Er zijn nog twee andere bundels, waarover ik niet heb geschreven. Recenseren kon ik ze niet, omdat ik er als redacteur bij was betrokken. Maar ik wil ze wel signaleren en, vooruit, laat ik ze dan ook maar in het lijstje opnemen.

3. Marnix Niemeijer, Opname van opzij
4. Greetje Kruidhof, Wisselplaats

De bundel van Marnix Niemeijer is uitgekomen bij uitgeverij Brandaan. Er zijn enkele mooie tekeningen van Marcel Verbrugge in opgenomen. Gedichten en (nog meer) tekeningen zijn geëxposeerd in het UMC, Utrecht dus, en daarna gaat de expositie reizen.

Niemeijer droeg de bundel op aan zijn dochter Rieke. In de acht gedichten staat zij centraal.

1.
Uit de tuin kom je de keuken binnen. Tas stevig in de hand, je jas
blijft aan. Ik zie niks, zeg je. Ik heb geen oogbollen meer, papa.
Kun je mij terugbrengen. Je blik is van een ouder - voor alles
bang geweest. Ik buk me langzaam uit mijn stoel overeind.

Ben jij niet vlees van mijn vlees? Een handvol aarde,
met zachte hand geschept. De allereerste naam die ik vond
om weg te geven. Om steeds weer uit te spreken.

Of lag jij voor den beginne in de aard der dingen, waarachter
geen waarom waartoe. Een optelsom van prikkels, functies,
labels, waardoor gebeurtenis, betekenis, persoon.
Met onder aan de streep: gewoon te veel dopamine. 

 Het debuut van Greetje Kruidhof is uitgebracht door uitgeverij Aldo Manuzio in Kampen. Van die uitgeverij had ik nog nooit eerder gehoord. Opmerkelijk is dat voor in de bundel staat wie het copyright van het auteursportret heeft, maar dat het bewuste portret blijkbaar de bundel niet heeft gehaald. Maar goed, het gaat om de gedichten en die mogen er zijn. Een voorbeeld:

Een kier in de gordijnen
(1)

Elke morgen kijkt zij door een kier in de gordijnen
naar de stoep voor haar huis.

Vandaag staat er een hond voor de deur
laag en loom zwaait hij met zijn staart
alsof hij wacht bij een konijnenhol.

Zij wil dat zijn staart zwaait als de vlag
van de buurjongen toen hij was geslaagd.

Als ze eens door de achterdeur glipt
een stuk vlees op de stoep gooit, een bal.

Loopt hij straks misschien naast haar
wappert het gras als ze rennen.

Nog meer lijstjes:
De beste poëzie van 2016 (met links naar de lijstjes van de jaren ervoor).
De beste boeken van 2017.
De beste boeken van 2017 die ik niet gelezen heb.
De beste strips van 2017.