Laat ik maar beginnen met een bekentenis: ik weet niet goed wat ik moet vinden van het werk van Dimitri Verhulst. Ik vond De helaasheid der dingen een goed boek, maar bij de boeken die ik daarna las, heb ik mijn reserves. Het Boekenweekgeschenk, De zomer hou je ook niet tegen vond ik als Boekenweekgeschenk geslaagd en het leest prettig weg. Buiten die context kom ik niet zo heel veel verder dan 'aardig', maar misschien is het niet eerlijk om buiten die context te kijken.
Zowel bij De laatkomer als bij Godverdomse dagen op een godverdomse bol vond ik het idee goed en Verhulst heeft ook altijd een heerlijke verteltoon, maar eigenlijk vind ik dat te weinig voor een goed boek. Er moet ook een goed verhaal zijn, als het kan.
Verteltoon
Ook bij het nieuwe boek, de novelle In weerwil van de woorden heb ik die reserve. De verteltoon is ook nu weer goed: het personage, Pol Verholst, wordt gekarakteriseerd door de toon waarop hij vertelt en dat pakt je ook meteen als lezer. Af en toe zit er een vleugje Vlaanderen in de taal, in woordkeuze en zinsbouw, wat bij Verhulst altijd iets eigens geeft.
Een ontwikkeling op verhaalniveau is er eigenlijk niet. Het boek begint met:
Straks komen ze me halen.Ik voel het, ik weet het, en het kan me weinig schelen.
Dat zijn ook de slotregels. Tussen het begin en het eind wordt verteld wat er intussen is voorgevallen.
Pol Verholst maakt zijn post niet meer open en dat brengt hem in de problemen. Doordat hij niet weet wat de post hem gebracht heeft, betaalt hij de rekeningen (en de herinneringen die daarop volgen) niet, zodat hij afgesneden raakt van alle nutsvoorzieningen. De moeilijkheden worden groter, zodat hij verwacht dat ze hem binnenkort wel komen halen.
Het boek Ont
Het idee dat iemand zijn post niet openmaakt, komt ook al uitgebreid aan de orde in de roman Het boek Ont van Anton Valens. Ook daarin zoekt de hoofdpersoon een groepje gelijkgestemden. Die kunnen dan gezamenlijk de post openmaken. Omdat Verhulst zo dicht gaat zitten op het onderwerp van het boek van Valens, komt dat wel steeds in je gedachten.
Verhulst geeft zijn personage, Verholst, wel een eigen achtergrond. Zijn vader was postbode en dat maakt het natuurlijk interessant: een vader die leeft van de post en een zoon bij wie die post juist een blokkade vormt.
De herinneringen die volgen op de rekeningen zijn in het boek aanleidingen tot herinneringen van Pol Verholst. Ook die zijn best leuk om te lezen. Maar toch.
Toch overtuigt In weerwil van de woorden mij niet. Wel op fragmentniveau. Al die passages doen het goed, maar als geheel is het mij net te weinig en zo vergaat het me dus bij meer boeken van Verhulst.
Misschien verwacht ik domweg te veel en die verwachtingen worden dan niet ingelost. Wel een aardige leeservaring maar dat is het dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten