Reddende engel (Renate Dorrestein)

Met het werk van Renate Dorrestein heb ik een wat rare relatie. Haar vroege boeken (laten we zeggen: uit de eerste twintig jaar) las ik en herlas ik zelfs, haar latere werk (zo ongeveer de laatste twintig jaar) las ik mondjesmaat of niet. Ik raakte een beetje de interesse kwijt, zonder dat dat nou direct aan die boeken te wijten was. Blijkbaar was ik met andere dingen bezig. Ik schreef daarover toen ik terugblikte na het overlijden van de schrijfster. 

In de roman Weerwater (2015) had ik wel weer zin. Nu Adriaan van Dis KliFi heeft gepubliceerd lijkt het lezen van het boek van Dorrestein, over een soortgelijke toestand (Nederland gedeeltelijk onder water), me extra aantrekkelijk. 

Ook haar laatste roman, Reddende engel (2017) wilde ik wel lezen. Ik plaatste het op het lijstje van de beste boeken van dat jaar die ik niet gelezen had. Dat is een dubieus en speculatief lijstje, ik weet het, maar het laat zien dat het boek me aantrekkelijk leek. 

Ik kocht de roman pas veel later, bij een droevige gelegenheid, de sluiting van een boekhandel, waarbij boeken voor een prikje verkocht werden. Een van de boeken die ik kocht was Reddende engel, maar het kwam op een stapel. Pas onlangs haalde ik het ervanaf. 

Parallellen met debuut

Reddende engel is de laatste roman die Renate Dorrestein publiceerde. Opmerkelijk genoeg heeft het verhaal parallellen met dat van de eerste roman, Buitenstaanders (1983): een gestrande auto, een afgezonderd huis met opmerkelijke bewoners, iemand die in het verleden omgekomen is. 

De hoofdpersoon, Sabine, is met haar auto ergens op het platteland van Limburg terechtgekomen. De benzine is bijna op, haar telefoon heeft geen stroom meer en haar oplader heeft ze niet bij zich. Ze komt terecht bij een boerderij, Oldenhage. Die interesseert haar, want ze zoekt oude gebouwen, authentieke locaties, die omgebouwd kunnen worden tot Bed & Breakfast. 

In het huis woont een opmerkelijk gezin: de dochters Madeleine (Maddy) en Livia, vader Ennis en diens moeder, Maman. Er heeft nog een vrouw gewoond, Alicia. Die is 'door een noodlottig ongeval aan ons ontrukt', zoals de advertentie meldt. Maar wie heeft dat ongeval veroorzaakt? Zo'n beetje alle bewoners van Oldenhage komen in aanmerking. 

Sabine overnacht aanvankelijk in het dorp, maar komt toch terug op de boerderij om daar een tijdje te blijven. Daar loopt de spanning op. Dat kan niet goed gaan. 

Spannend verhaal

Dorrestein kan uitstekend een spannend verhaal vertellen. Aan de ene kant geeft ze de gebeurtenissen, aan de andere kant raken we uitgebreid op de hoogte van de gedachten van Sabine. Ze heeft allerlei theorieën over wat er gebeurd kan zijn en wat de motieven zouden kunnen zijn. Hoewel de boerderij afgezonderd is van de dorpsgemeenschap, maken de verhalen erover wel deel uit van de gemeenschap en er is Irma, de begeleidster van het gezin en vooral van het jongste kind, Livia. Ook dat doet weer denken aan Buitenstaanders. 

Naast het verhaal van Sabine, krijgen we korte stukjes die verteld zijn door andere personen, onder de titel 'Elders, diezelfde avond.' Daarin komt bijvoorbeeld Vincent aan het woord, die de relatie met Sabine beëindigd heeft nadat hij haar bedrogen heeft met een jongere vrouw. Sindsdien stalkt Sabine hem met allerlei berichtjes. Als Vincent met zijn nieuwe vlam een weekendje in Limburg doorbrengt, lijken de verhaallijnen elkaar te raken, 

Exacte tijd

Bij de stukken die Sabine vertelt, staat er per hoofdstuk vermeld welke datum het is en binnen de hoofdstukken staat er bij elk stukje de exacte tijd. Waarom dat is, is niet helemaal duidelijk. Het wekt de indruk dat Sabine steeds op haar horloge kijkt, wat niet het geval. Nou ja, de lezer weet zo in ieder geval wanneer iets plaatsvindt. 

Het verhaal is zonder meer spannend, waarbij je je steeds meer afvraagt of Sabine zelf ook gevaar loopt en wat nu eigenlijk de motieven van de andere personen zijn. Dat Sabine als verteller tussen ons en de gebeurtenissen in staat, is bekwaam gedaan, maar het zorgt er ook voor dat je als lezer niet zo heel veel meer hoeft te doen. De vragen die je zou kunnen hebben, worden al gesteld door Sabine. 

Daardoor haalt Reddende engel het, wat mij betreft, niet bij de beste boeken die ik de afgelopen jaren heb gelezen. Het is een goed verhaal, maar alles wordt me net te veel voorgekauwd. Zo'n verhaal leest overigens wel lekker weg en het laat bovendien zien hoe goed Dorrestein informatie kan doseren en hoe ze vaart in het verhaal weet te houden. Ik zal het toch eens aan gaan prijzen aan sommige leerlingen die wel een goede leeservaring kunnen gebruiken.