Podcast: De Tineke Podcast, De week van Peter

De Tineke Podcast

Als je al een aantal jaren naar de radio luistert, moet je de naam Tineke wel kennen. Tineke de Nooij zit namelijk al meer dan zestig jaar in het vak. Ze was de eerste vrouwelijke dj, lees ik op Wikipedia en in mijn herinnering was ze ook zo'n beetje de enige vrouw bij Radio Veronica, toen die nog een zeezender was. Ik weet dat dat niet helemaal klopt, maar zo heb ik het onthouden. 

Ter gelegenheid van die zestig jaar maakt ze een podcast, niet alleen over haar leven, maar over zo'n beetje van alles. Door corona was niet alles mogelijk wat ze zich voorgenomen had en daarom zijn sommige afleveringen dicht bij huis opgenomen, met vrienden, buren en bekenden. 

De afleveringen met herinneringen aan het radioverleden zijn het interessantst, voor mij althans. Omdat Tineke al veel weet, kan ze aan haar gesprekspartners heel gericht vragen stellen. Je merkt dat ze ervaring heeft in het interviewen en ze krijgt haar gasten goed aan het praten. Op die manier komen gebeurtenissen uit het verleden tot leven. Veel kenmerkende en smeuïge anekdotes. 

Het is niet altijd even professioneel: soms zijn er bijgeluiden, bijvoorbeeld een ping van een telefoon, maar dat heeft ook wel iets huiselijks. Ik heb me er niet zo aan gestoord. 

Verder gaat het ook over kunst, over #metoo, over wiet in Nederland. Altijd is Tineke betrokken en stelt ze goede vragen. Maar in enkele podcasts, vooral in het begin van de serie vervalt ze in gebabbel. 

Ik ben begonnen met enkele afleveringen, gewoon om te proberen, maar intussen heb ik de afleveringen tot nu toe beluisterd, meestal zonder me te vervelen. 

Soms boeide het onderwerp me minder. Zo wil ze met Henk Westbroek bespreken wat voor pillen hij allemaal slikt. Westbroek is een onderhoudend verteller, maar van zijn band met de farmacie hoef ik niet alles te weten. Als hij laat vallen dat hij aanvankelijk ook in een heel andere kring werkzaam is geweest, is Tineke meteen geïnteresseerd, waarna het toch een aardig gesprek wordt. 

Het is prachtig dat Tineke al zo lang meegaat op de radio. Uit de afleveringen begrijp ik dat ze ook wat voor tv heeft gedaan, maar dat is me allemaal ontgaan. Een gesprek voeren met iemand doet ze vrij gemakkelijk en kundig. Af en toe wat gebabbel moeten we dan maar op de koop toe nemen. 

De week van Peter

Peter Heerschop heeft een column op Radio 538 en dat doet hij in een soort weekverslag, dat ook de vorm heeft van een brief: hij begint steevast met 'Lieve Marianne', al is mij niet duidelijk wie hij daarmee bedoelt. 

In het verslag volgt hij de actualiteit en die maakt hij persoonlijk, door die door te trekken naar zijn eigen situatie of die van de drie presentatoren in de studio. 

Er zit aardig wat sport in die verslagen. Dat zijn meestal dingen die ik niet gekozen zou hebben in een weekverslag, vaak ook doordat ik er niet van op de hoogte was. 

Vaak is er wat te lachen, maar Heerschop durft ook uit andere vaatjes te tappen, waarbij hij niet bang is om emoties te tonen of op te roepen. Maar daarbij wordt het nooit eenvoudig effectbejag. Altijd houdt hij de vorm van de column strak. 

Het indrukwekkendste voorbeeld is de aflevering waarin hij zowel de net overleden Jeroen van Merwijk als zijn moeder herdenkt. Hij trekt parallellen, ook met mensen die bij een stoplicht verschillende keren op de knop drukken, hoewel dat geen zin heeft. 

Het gevolg is dat aan de ene kant de bijdrage gevoelig is, omdat je merkt hoeveel de overleden personen voor hem betekenen. Aan de andere kant is het ook gewoon een goede tekst die hecht gecomponeerd is. 

De ene keer is de aflevering hilarisch, de andere keer goed te doen. Zo gaat dat met columns: je moet ze elke week maar weer schrijven en soms lukt dat geweldig en soms kom je ermee weg. Eigenlijk luister ik altijd wel. Ik vermaak me er prima mee en soms pik ik en passant iets mee uit de actualiteit wat me ontgaan was.