Positron (Eva de Roovere)

Er is van alles dat kan dansen: bijen, bootjes op de golven, blije kinderen, misschien sneeuwvlokken wel. Laten we eens kijken wat Eva de Roovere  laat dansen in de bundel Positron.

Dans

Eeuwige sneeuw als aders op een hand
Als tranen over het land
Eeuwige zon op de zee, een zeemeermin
Als een zin op het strand

Eeuwig stil als haren in de wind
Als vaders zonder kind
Eeuwige dans van het licht op een gezicht
Als een kus in een zin

Dit korte gedicht zal niet voor niets 'Dans' heten. Dat zal dus wel de kern zijn.  In de eerste regel kan ik de dans nog niet ontdekken. Sneeuwvlokken kunnen dansen, maar eeuwige sneeuw ligt stil. Het verband tussen sneeuw en aders op een hand ontgaat me. Die aders liggen natuurlijk ook stil, maar dat lijkt me niet het meest kenmerkende. Koude aders? Witte aders?

In de tweede regel gaat de vergelijking verder. Wordt hier sneeuw vergeleken met 'tranen over het land'? Of  wordt misschien de dans uit de titel vergeleken met tranen over het land? Voor mijn gevoel zijn we van de sneeuw in de regel beland. Het zal dan toch geen eeuwige sneeuw geweest zijn. En regen die vergeleken wordt met tranen is een cliché zo groot als de staatsschuld van Griekenland.

In de derde regel krijgen we, zonder 'als', de zon. Eeuwige zon zelfs, op de zee. Hier kan ik me weer wel een vergelijking met 'dans' voorstellen. Het zonlicht danst op de zee, net als de zeemeermin misschien. Of wordt die zeemeermin vergeleken met een zin op het strand? En door wie wordt die zin dan uitgesproken of gedacht? Of wordt die zin geschreven? Ligt de zeemeermin als een regel op het strand?

Je kunt als lezer alle kanten op, doordat alle sturing ontbreekt. Maar welke kant je ook op gaat, je komt steeds nergens terecht. Je kunt nog zeggen dat de eerste strofe over verschillende weersgesteldheden gaat en je kunt ook nog bedenken dat dat die voor verschillende seizoenen staan, maar als het over de seizoenswisseling gaat, is het woord 'eeuwig' wel erg vreemd.

De tweede strofe is zo mogelijk nog vreemder: 'stil als haren in de wind', dat zal dus wel 'niet stil' zijn. Maar dan is het woord 'Eeuwig' ongepast. Nou ja, wel stil dus. Zo stil als vaders zonder kind. Of dansen die vaders juist omdat ze even zonder kinderen zijn?

Laat maar. De Roovere rommelt maar wat aan en zo gaat het in elk gedicht. De hele bundel staat vol met korte gedichten die geen van alle iets voorstellen. Gelukkig krijgen we nog een kus in een zin, maar zulke slechte gedichten laten zich niet afkussen.

Binnenkort verschijnt er een soortgelijk stuk op leesliter.nl.