Ruim vier jaar geleden schreef ik over de eerste twee delen van de heruitgave van het werk van Yves Chaland, Captivant, Bob Fish en De jonge Albert. De link naar die bespreking plaats ik onderaan. In het intussen verschenen derde deel in deze reeks zijn drie verhalen opgenomen van Freddy Lombard: 'Het testament van Godfried van Bouillon', 'De verzamelaars' en 'Het olifantenkerkhof'. De verhalen waren begin jaren tachtig in Eppo te lezen.
Freddy Lombard vormt met Dina en met Sweep een groepje. Het drietal stuit in de verhalen op een raadsel dat opgelost moet worden en dat gaan ze dan ook doen, zonder zich af te laten schrikken door tegenslagen, tegenwerking of gevaar. In zekere zin is het een avonturenstrip, maar het draait nooit alleen om het avontuur en nooit grijpt het je naar de keel omdat de personages het misschien niet overleven.
Knipoog
In de manier van vertellen zit altijd een knipoog, de verteller lijkt altijd een glimlachje op zijn gezicht te hebben. Soms wordt er een grapje uitgehaald met het medium strip zelf. Als Freddy een beker op zijn hoofd krijgt en zich en weer bij zinnen komt, is de tekst: 'Waar ben ik?! O ja, ik weet 't weer... Het gevecht op plaat 8!'
Het eerste verhaal bestaat voor een groot deel uit een droom van Freddy over Godfried van Bouillon. In de rest van het verhaal gaat het drietal op zoek naar de nalatenschap van Godfried. De manier waarop ze gered worden, is al voorbereid door wat er in de droom te zien was.
In het verhaal 'De verzamelaars' gaat het drietal op zoek naar een oude afbeelding van Livingstone en 'Het olifantenkerkhof' is een echt detectiveverhaal. De drie zoeken naar een olifantenkerkhof en om hen heen vallen de slachtoffers. Een vast item is het geldgebrek van de drie. Het is altijd prettig als de helden in een verhaal niet alleen maar succesvol zijn. Zelfs na een gunstig afgesloten avontuur blijkt dat de beloofde cheque niet getekend is.
Eurocentrisch
De manier waarop Afrikanen in het verhaal figureren is duidelijk die van veertig jaar geleden. Met Getekend verleden van Tom van der Geugten in het achterhoofd kun je niet anders concluderen dan dat de verhalen eurocentrisch zijn en dat er voor een ander perspectief dan dat van de drie witte hoofdpersonen geen ruimte is. Bovendien zijn de Afrikanen karikaturaal getekend en soms moordlustig.
Kun je die verhalen dan nu nog wel publiceren? Moeten we daar geen voetnoten bij plaatsen? Of misschien dit soort verhalen helemaal niet heruitgeven?
Freddy Lombard is een strip uit het verleden, met opvattingen zoals die toen waren. Het lijkt me het best om dat verleden gewoon te tonen, zonder het geweld aan te doen of het te verdoezelen. We mogen van een hedendaagse lezer verwachten dat hij zelf een oordeel kan vormen en dat een uitgever dat niet voor hem hoeft te doen.
Groot formaat
Uitgeverij Sherpa heeft, net als bij de twee eerdere delen van Chaland, er weer een prachtig boek van gemaakt. Het is op groot formaat (24 x 34 cm) uitgegeven, met papier dat zwaar genoeg is en waarop de tekeningen prachtig uitkomen. De lettering (door Tonio van Vugt) is stoer, waardoor de tekst prettig leest.
De tekeningen van Chaland zijn geweldig, atoomstijl op zijn best. Krachtig en strak, in lijnen met karakter. Ook als je even geen zin hebt om te lezen (wat lastig voor te stellen is) kun je tijden kijken naar de afzonderlijke tekeningen.
Dossier
Aan het slot is weer een interessant (en ook mooi) dossier opgenomen. Daarin wordt aandacht besteed aan de verschillen (en de overeenkomsten) tussen de werkelijkheid en de tekeningen. Je ziet de locaties op foto en op de tekeningen die Chaland ervan maakte.
Ook worden de hertekeningen getoond, verschillende versies van tekeningen. Het deed me ten slotte ook goed dat er wat aandacht besteed werd aan Tiger Joe, getekend door Hubinon, waaraan ik goede herinneringen bewaar. Die strip las ik vroeger in Sjors. Ook toen was er al sprake van een olifantenkerkhof. Mogelijk heeft Chaland als kind al van deze strip genoten.
Verder omslagen van Eppo met daarop Freddy, Dina en Sweep, een spread met een poster, een korte strip, een aantal nieuwjaarskaarten. Wat een weelde!
Chaland is niet oud geworden, maar het werk dat hij na zijn korte leven nagelaten heeft, is van hoog niveau en dat blijkt overduidelijk uit deze bundeling van verhalen. Geweldig werk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten