Wat is dat toch in ons dat wij een zwak hebben voor charmante slechteriken? Zijn zij zoals wijzelf niet durven zijn? Ze nemen vaak degenen met macht te pakken en misschien apelleert dat aan onze eigen machteloosheid, waarbij we ons misschien niet altijd neer hoeven te leggen.
Je kunt in opstand komen door geweld te gebruiken, maar het is eleganter als het kan via de weg van de list. Het oervoorbeeld in de Nederlandse literatuur is de vos Reynaert, die te ver gaat en aan de strop dreigt te eindigen, maar die zich daar toch uit kletst en tegelijk wraak neemt.
En om maar meteen naar het heden te springen: velen kennen de Netflixserie Lupin, die ook gaat over iemand die de machtigen te slim af is, net als Le Casa de Papel, waar een hele groep bij betrokken is, al is er wel iemand die het brein is.
Tussen Reynaert en Netflix zit in de Nederlandse literatuur heel veel, van De klucht van de koe van Bredero tot Het wederzijds huwelijksbedrog van Pieter Langendijk en Lijmen van Willem Elsschot, al heeft dat laatste boek ook een tragische kant, die vooral duidelijk wordt in het vervolg, Het been.
Charmante oplichter
Bij Silvester Strips verscheen onlangs een strip over een oplichter, Mr. Crook. Zoals veel van de oplichters is hij charmant, waardoor hij mensen voor zich kan winnen. Bovendien neemt hij steeds een andere identiteit aan, waardoor hij in een andere functie kan optreden. Voor de lezer blijft hij in alle hoedanigheden herkenbaar door zijn geprononceerde onderlip.
Het verhaal speelt zich af in 1928. In een mijn in Afrika, die geëxploiteerd wordt door Simon Openthal, wordt een bijzondere diamant gevonden, de Mangaza. De diamant wordt vervoerd naar New York en daar is iedereen paraat, want zo'n kostbaarheid trekt vast allerlei gespuis aan, zoals Mr. Crook, die dus al een reputatie heeft.
Intussen heeft Crook zich al lang in allerlei kringen gewerkt. Hij krijgt gratis nieuwe kleren (een rood pak), betaalt de taxi niet, weet zich de prijs bij de paardenrennen toe te eigenen en maakt aan de lopende band slachtoffers. Intussen legt hij contact met allerlei mensen in hoge posities.
Blackheart
Crook heeft ook een vrouwelijke concurrent, Blackheart, die nog enkele rekeningen te vereffenen heeft met hem. Voor Crook komt het gevaar van alle kanten. Maar hij blijft daarbij goed gehumeurd, vertrouwend op eigen superioriteit. Hij verkoopt de diamant aan verschillende mensen en uiteindelijk blijkt het hele verhaal nog geraffineerder in elkaar te zitten dan je al dacht. De kranten schrijven over Mr. Crook, die wellicht binnenkort weer op zal duiken in een nieuwe zaak.
Mr. Crook is een vrolijk verhaal, waarbij je je verkneukelt. Je hoopt dat Crook iedereen te slim af is. Het oplichten gaat tegen je ethische opvattingen in, maar blijkbaar is in zo'n geval de bewondering voor de gladheid van de oplichter groter. Misschien is dat ook wel een onderdeel van het plezier: het verbodene trekt juist aan.
Het verhaal zit goed in elkaar en houdt de lezer steeds in spanning. Die bestaat vooral uit het gevaar dat Crook door de mand zal vallen of door Blackheart te pakken genomen zal worden. Helden moeten altijd een zwakke plek hebben, zoals de hiel van Achilles of het plekje tussen de schouderbladen van Siegfried. Onkwetsbare helden zijn saai. Crook kan veel, maar kan hij dit ook? Dat is afwachten.
Humor en spanning
In Mr. Crook worden de humor en de spanning verenigd en dat is een aangename combinatie. Er zit veel vaart in de manier van vertellen en Crook is ook de lezer net te slim af, zoals blijkt bij de ontknoping, die niemand aan ziet komen, neem ik aan. Daardoor snap je ook beter dat anderen met open ogen in de netten lopen die Crook voor hen spant.
Het scenario van Mr. Crook is geschreven door Jérôme Tillard, die goed werk geleverd heeft. We leren Crook kennen in relatief kleine oplichterijen (gratis gekleed en vervoerd worden, de prijs bij de paardenrennen opeisen) en zijn al helemaal mee als het om de diamant gaat. De souplesse waarmee Crook mensen bedriegt heeft onze bewondering en Crook heeft onze sympathie. De oplichter in ons is helemaal wakker.
We zien hoe Crook de mensen om hem heen manipuleert, maar aan het eind blijken wij ook zelf gemanipuleerd te zijn. Dan kan Crook niet meer stuk bij de lezer.
Tekeningen
De tekeningen en de inkleuring zijn van Romain Blais. Hij heeft een lekker soepele lijn en kan beweging goed weergeven. De inkleuring is warm, met veel oranje en rood (ook door het rode pak dat Crook op veel tekeningen draagt). Verder komt ook het duistere in Crook terug in het gebruik van schaduw, schemer, duisternis.
Achter in het album zijn nog wat schetsen opgenomen en karakterisering van de hoofdrolspelers.
Intussen zijn we steeds in New York aan het eind van de jaren twintig, wat blijkt uit auto's, kleding en gebouwen. Zo word je door het verhaal niet alleen meegevoerd naar een andere plaats, maar ook naar een andere tijd. Door Mr. Crook laat je je graag meeslepen, wat heerlijk is, maar ook te denken geeft. In hoeverre zijn we eigenlijk zelf oplichters?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten