In het eerste deel van Merlu maakten we kennis met Georges Colin (bijnaam: Merlu), die met zijn vrachtwagen goederen en mensen smokkelde over de demarcatielijn, de grens die het bezette en het vrije deel van Frankrijk in de Tweede Oorlog scheidde. Aan het eind van dat deel dreigde het dramatisch met hem af te lopen.
In deel twee, De weg van het bloed, blijkt hij in ieder geval nog te leven. Hij houdt zich met een verzetsgroep op in een keet in het bos. We volgen wat die groep doet om de Duitsers tegen te werken. Merlu is de figuur met wie de lezer identificeert.
Met de andere verhaallijn opent het album: in een huiselijke scène geeft Marie-Jeanne haar baby de borst. Zij is de dochter van Maurice Leduc, die in deel 1 veel contact had Georges. Ze is getrouwd met Jean-Claude, die samenwerkt met de Duitsers. Maurice noemt hem een Franse mof.
Marie-Jeanne moet niets hebben van de opvattingen van haar man en diens ouders. Ze houdt contact met haar vader, die aan de kant van Georges staat en zo is ze een verbinding tussen de twee verhaallijnen.
Identificatiefiguur
Merlu is duidelijk een identificatiefiguur: hij is dapper en hij heeft een goed hart. Als er bij een verzetsdaad een dode valt, zit hem dat dwars. Net als in deel 1 wil de lezer vooral dat het goed afloopt met de hoofdersoon.
Hij krijgt al gauw een opdracht: hij moet een lange tocht maken omdat de gouwleider hem wil spreken. Samen met Laugère onderneemt hij de tocht, die vol gevaren is. Onderweg moet hij Laugère achterlaten, wat hem ook al niet lekker zit. Zo'n tocht met hindernissen hebben we al in meer strips gezien. De queesten kennen we al vanaf de ridderromans in de middeleeuwen. Maar als het goed verteld wordt, werkt het.
Dit tweede deel is wel harder, minder goedmoedig dan deel 1. We belanden als lezer in vuurgevechten en ook kijken we mee met hoe Duitsers een gevangene martelen. Het is echt oorlog en het is niet alleen maar een avontuur. In de scènes waarin dat duidelijk wordt gaat het verhaal je dichter op de huid zitten.
Schematisch
Soms is de karaktertekening een beetje schematisch. Jean-Claude en zijn ouders staan niet alleen aan de verkeerde kant, ze zijn ook uitgesproken onsympathiek. Dat is aan hun uiterlijk al te zien. Op de bladzijden hieronder is dat al goed te zien.
Dat schept wel duidelijkheid, maar ik vond het ook wat onrealistisch. Het verhaal wordt er ook een beetje door versimpeld: het wordt dan alleen maar de goeden tegen de slechten.
Deel 2 is een tussendeel en de ontknoping volgt pas in deel 3. Dat betekent ook dat verhaallijnen onaf zijn en dat we in dit deel geen afgerond verhaal hebben. Dat geeft niet, als je tenminste van plan bent om deel 3 te gaan lezen.
De weg van het bloed is een aardig boek. De setting, die vreemde oorlogssituatie in Frankrijk, blijft interessant en ook Georges/Merlu blijft daarin een boeiende figuur. Toch kom ik niet veel verder dan 'onderhoudend' of 'heel aardig'. Maar misschien is dat oordeel voorbarig. Pas als deel 3 verschenen is zullen we de reeks op waarde kunnen schatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten