Vorige week vrijdag zag ik in Cultura in Ede, samen met mijn lief, de voorstelling Oxytocine van Monic Hendricx. In de recensie in de Volkskrant was er niet veel van de voorstelling overgebleven. Nou ja, met het spel van Monic Hendricx was niet zoveel mis, maar het stuk deugde niet, begreep ik uit het stuk van Karin Veraart.
Oxytocine is geen gemakkelijk stuk: veel tekst, waarbij je ook nog steeds moet opletten. De scènes worden onderbroken door muziek van een Balkanensemble. Aangenaam, mooi ook wel, maar ook wel nodig om even op adem te komen.
Hendricx speelt twee rollen: Thera, die alles heeft, maar niet gelukkig is. Er zit een tumor in haar hoofd, waardoor ze verandert. Ze gaat op zoek naar Het Geluk, en daarvoor moet ze naar het zuiden.
Het andere personage is Maro, haar Iraanse werkster. Ook zij zocht het geluk en kwam daarbij in Nederland terecht. Haar kind liet ze achter bij oma.
Oxytocine is de stof die vrijkomt bij liefdevolle aanrakingen. Het wordt ook wel het knuffelhormoon genoemd. Wie oxytocine aanmaakt, moet wel gelukkig zijn. De personages zijn dat niet, maar willen dat wel worden. Ze moeten er een lange weg voor gaan. Ze zijn elkaars spiegelbeeld, maar ze leggen een soortgelijke weg af: ver van huis gaan, om te ontdekken dat daar het geluk (ook) niet is.
Het stuk is geschreven in fraaie zinnen en misschien zijn die soms wel iets te fraai, te veel theater, te nadrukkelijk. Maar als je dat voor lief neemt, kun je daar ook van genieten. En welke tekst het ook is, Hendricx kan volgens mij alles overtuigend brengen.
Het stuk snijdt veel onderwerpen aan: illegalen, verschil tussen arm en rijk, materialisme, het najagen van geluk, hoe mensen van elkaar verwijderd kunnen raken. Dat geeft iets om nog even op te kauwen, waardoor je ook als het afgelopen is nog van Oxytocine kunt genieten. En daarna moet je natuurlijk dicht tegen je geliefde aankruipen en zoveel mogelijk oxytocine aanmaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten