Good luck (Christine Otten / Erik Kessels)

Het boek is in 2011 verschenen, zonder dat ik het in de gaten had. Al die jaren ben ik het nergens tegengekomen en op een dag, nu alweer maanden geleden, kreeg ik het cadeau van een vriendin: Good luck van Christine Otten en Erik Kessels. Ik ga er maar van uit dat de eerste de tekst schreef en de tweede verantwoordelijk is voor het beeld.

Good luck is een boek om in eerste instantie door te bladeren: veel bladzijden waarop alleen maar een foto staat en sommige bladzijden zijn niet groter dan een foto: alsof er alleen een paar foto's meegebonden zijn. Dat verrast.

Amateurfoto's

De foto's zijn duidelijk gemaakt door een amateur en nog duidelijker niet van deze tijd: een vrouw met jurken die eerder aan de jaren vijftig (of zestig of misschien zeventig) doen denken dan aan nu, een man in een tuinbroek. Het is nog de tijd van voor het selfie en van voor de fotobewerking door particulieren. Anders zouden de foto's bijgesneden zijn, zodat de kadrering beter was.

De foto's zijn in kleur, maar niet zo scherp als we tegenwoordig gewend zijn. De personen poseren nadrukkelijk. Vaak zijn ze op vakantie of in ieder geval op pad, maar er zijn ook huiselijke tafereeltjes. Mevrouw heeft een verzameling poppen, die ze trots laat zien. Je denkt meteen dat ze surrogaat zullen zijn voor een kind.

Het zijn anonieme foto's. Erik Kessels heeft op rommelmarkten vaker fotoalbums opgekocht en als je door zo'n album bladert, krijg je een beeld van een leven. Aan zo'n leven heeft Christine Otten woorden gegeven. Ze vertelt over Claire, door haar ouders geadopteerd. Dat weet ze sinds haar tiende, maar ze is pas veel later op zoek gegaan naar haar biologische moeder. Ze heeft fotoalbums en ze heeft een notitieboekje en zo probeert ze een beeld te krijgen.

Betty

In deel twee zien we Betty, een hoogbejaarde vrouw. Zij is de vrouw die wij op de foto's zien. Eigenlijk kijken we met Claire mee. Betty is nu 83 jaar oud, maar ze is nog helder van geest. Samen met haar dochter Meriam zal Claire haar bezoeken. Hoe dat bezoek verloopt, lezen we in het derde deel.

Good luck was het Boekenweekessay van 2011, maar een essay is het natuurlijk niet. Het is vooral een boek dat er mooi uitziet en het is een goed idee. Het verhaal is ook heel aardig en het is goed geschreven. Maar om een of andere reden heeft het me niet zo geraakt. Dat ligt ongetwijfeld (ook) aan mij: ik las het boek tussendoor in een te drukke tijd.

Maar misschien is het ook niet helemaal eerlijk om het verhaal op zich te beoordelen, het is bedoeld  samen met de foto's en dan werkt het toch wel goed. De Betty van de foto's blijft je bij, met haar verhaal uit de tekst.

Het is schandelijk, maar van Christine Otten heb ik hiervoor nooit wat gelezen. Het is er niet van gekomen. Mij schoot te binnen dat ik ooit een boek van haar heb aangeschaft, maar niet gelezen. Toen ik het nakeek, bleek het van een andere schrijfster te zijn. Zo loopt het in een leven. Ik heb boeken die al jaren wachten om gelezen te worden en sommige schrijvers vallen buiten mijn blikveld. Blijkbaar.

Dit is in ieder geval een heel aardig boek en je hebt het zo uit. De vormgeving is prachtig en de combinatie beeld en tekst werkt goed. Betty en Pierre Vincent behoren na lezing tot verre kennissen die dichterbij gekomen zijn.

Deze foto staat bijgesneden in het boek: alle lucht is weggesneden, zodat hij op twee bladzijden past. In deze vierkante vorm stond hij bij de recensie in NRC Handelsblad