De Orde van de Drakenridders: De Poort van het Noorden

Series met doorlopende verhaallijnen werken natuurlijk het best als je ze in hun geheel leest. Dat is voor de uitgever natuurlijk ook het mooist: de lezer volgt het grote verhaal en koopt de albums op het rijtje af.

Voor wie het begin van een serie gemist heeft, zal er toch ook in de afzonderlijke albums iets te genieten moeten zijn. Er moet binnen het album een spanningsboog zijn en je moet niet te veel voorkennis nodig hebben om het verhaal te volgen.

Bij de Orde van de Drakenridders val ik er pas in bij deel 22: De Poort van het Noorden. Achter op het album staan de omslagen van de albums tot nu toe (en het eerstvolgende), die je tonen wat je al gemist hebt.

Het verhaal over de Orde speelt zich af in een fictief land. Als de draken komen, breekt de chaos uit. De drakenridders moeten ervoor zorgen dat alles rustig blijft. Zo gauw er onrust ontstaat, kun je er dan ook donder op zeggen, dat er weer ergens een draak is. De drakenridders moeten op zoek.

Vrouwen

De ridders zijn vrouw en veel zijn het er niet. In dit album zien we alleen de matriarch en een enkele ridder. Zij hebben het voor het zeggen al is hun gezag niet vanzelfsprekend. De ridder moet een man er nog wel eens op wijzen dat ze niet als Mahiotte aangesproken wil worden, maar als Ridder. De twee vrouwen moeten op zoek gaan naar de draak die de onrust veroorzaakt die ze om zich heen zien.

Er is niet heel veel mis met dit album: de tekeningen (van Alexe) zijn technisch behoorlijk en er is nagedacht over de compositie van een pagina, waarbij kleinere tekeningen in grotere worden geplaatst en tekeningen van de pagina aflopen. Op het meest dramatische moment is er een spread die achter enkele tekeningen langs loopt.

Qua kleur is er een tegenstelling tussen de buitenscènes, die zich veelal in de sneeuw afspelen, waarbij wit en blauw overheersen en scènes die warmte moeten uitstralen, met veel geel en oranje. Die gedeelten waren me soms te veel op het effect ingekleurd. Eigenlijk vond ik die passages nogal kitscherig. Maar er zijn ook binnenscènes die met meer terughoudend zijn gekleurd.

Er is ook afwisseling in de verhaallijnen: iemand die buiten op pad gaat en daartussendoor vertellen wat er binnen gebeurt.

Traag

Maar het verhaal is wel traag, waardoor het soms gezapig wordt. De karakters zijn misschien in de lange lijn interessant, maar in een enkel album lijken ze niet zo gelaagd. Het zijn geen personages die je beter zou willen leren kennen.

Dat alles zorgt ervoor dat De poort naar het Noorden mij niet zo kon boeien. Misschien staat het genre wat te ver van me af, misschien is een enkel album niet de goede manier om een beeld van de serie te krijgen, maar het scenario (van Ange) had zeker iets meer peper en meer complexiteit kunnen gebruiken.

Serie: De Orde van de Drakenridders
Deel: Boek 22, De Poort van het Noorden
Scenario: Ange
Tekeningen: Alexe
Inkleuring: Stéphane Paitreau
Uitgever: Silvester
Den Bosch 2019, 48 blz; €17,95. Hardcover