De reeks Aeropostale is bedoeld om legendarische piloten terug te roepen in de herinnering. Eerder besprak ik hier deel 2 over Mermoz, over wie overigens nog een album gaat verschijnen. In deel 3 staat Paul Vachet (1897 - 1974) centraal. Als kind wilde hij al piloot worden, wat in die tijd uitzonderlijk was.
Gedreven probeert hij zijn droom waar te maken, wat nog niet meevalt. Maar hij houdt vol en zal uiteindelijk een legendarisch piloot worden. Christophe Bec is de scenarist van het album dat aan Vachet gewijd is. Hij geeft in zijn verhaal een goed beeld van de stand van de luchtvaart in die pionierstijd. Bij vliegen was, veel meer dan nu, het gevaar altijd dichtbij: technische mankementen, weinig mogelijkheden tot communicatie, weinig kennis van routes.
Pionierswerk
Vachet was een van de piloten die nieuwe routes moesten uitproberen, eerst in Spanje, later ook in Zuid-Amerika. Dat was werkelijk pionierswerk: welke gevaren een route met zich meebracht, was eigenlijk niet bekend.Er ging dan ook geregeld wat fout. Vachet was verschillende keren betrokken bij ongelukken of bijna-ongelukken. En bij het opsporen van gestrande piloten. Hachelijke ondernemingen, die verschillende keren mensenlevens hebben gekost.
Patrick A. Dumas tekent vaardig. Ik ben geen luchtvaartkenner, maar de vliegtuigmodellen zijn ongetwijfeld precies weergegeven. De mimiek van de personages is sober. Misschien ook om aan te tonen dat de mannen geacht worden om zich goed te houden. In het verhaal is er wel een moment waarop gememoreerd wordt hoe collega's zijn omgekomen. Dat doet een beetje denken aan de dramatische scène in het toneelstuk Op hoop van zegen waar de verhalen verteld worden over zeelieden dien niet zijn teruggekeerd.
Inkleuring
De inkleuring, door Diogo Saïto, nodigt bij het weergeven van noodweer uit tot het vet aanzetten, van bijvoorbeeld bliksem. In dit deel gebeurt dat gedoseerder dan in het deel over Mermoz. Dat maakt het verhaal gelijkmatiger, wat ook past bij de opzet.Het verhaal begint bij iemand die, vlak voor sluitingstijd van de begraafplaats, naar het graf van Paul Vachet gaat. Hij haalt herinneringen aan Vachet op en spreekt hem steeds toe in de jij-vorm. Dat is niet zo'n gelukkige greep: je vraagt je af waarom iemand allerlei dingen vertelt die de aflijvige al weet, afgezien van het feit dat hij het niet meer kan horen. Het is niet zo aannemelijk dat iemand aan de persoon die het betreft gaat vertellen.
En-toen-en-toen-effect
Ook zorgt de verhaallijn ervoor dat we een reeks gebeurtenissen krijgen die alleen door de hoofdpersoon bij elkaar gehouden worden, maar die eigenlijk los staan van elkaar. Binnen die gebeurtenissen blijft de lezer wel geboeid, maar je krijgt toch een beetje het en-toen-en-toen-effect. In het deel over Mermoz zat het scenario veel geraffineerder in elkaar: een crisissituatie als heden en daardoorheen scènes uit het verleden gesneden.Aan het eind van het album, als de portier van de begraafplaats de late bezoeker probeert te vinden, is er overigens nog wel een plotje, maar dat houdt het album niet overeind.
Degenen die de reeks Aeropostale lezen als geschiedenisboeken die vertellen hoe een deel van de luchtvaart zich ontwikkeld heeft, komen in de reeks prima aan hun trekken. Maar de gemiddelde striplezer wil ook een goed verhaal en dat is lastiger in dit deel. Op onderdeelniveau is het best goed gedaan, maar het geheel is in dezen minder dan de som der delen. Dat valt vooral tegen, omdat Bec in het vorige deel heeft laten zien dat het beter kan.
Reeks: Aeropostale, legendarische piloten
Deel 3: Vachet
Scenario: Christophe Bec
Tekeningen: Patrick A. Dumas
Inkleuring Diogo Saïto
Uitgever: Silvester
Den Bosch 2019, 56 blz. € 17,95 (hardcover)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten