Podcast: De Poëziepodcast

Er zijn meer podcasts dan men kan beluisteren. En dan heb ik het alleen nog maar over de podcasts in de Nederlandse taal. Ik volg er aardig wat en sommige andere podcasts heb ik geprobeerd. Soms ben ik al snel gestopt.

Bij De man met de microfoon ging de eerste aflevering over het maken van een podcast. Ik redde het niet de hele uitzending af te luisteren. Toen ben ik meteen afgehaakt, al heb ik later veel goeds over deze podcast gehoord. Ook De bende van het boek beviel mij niet. Te veel geklets over thee en taart tussendoor, te weinig over het boek. Er zullen ongetwijfeld mensen die het gezellig vinden, maar na enkele afleveringen heb ik mijn abonnement opgezegd.

Poëziepodcast

Van gedichten heb ik altijd gehouden, al kom ik nu te weinig aan het lezen ervan toe. Daarom begon ik ook met interesse aan De Poëziepodcast. Deze podcast wordt mogelijk gemaakt door Vrij Nederland en de Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam. Presentator Daan Doesborgh.

Dat is wel wennen. Van sommige mensen wordt wel gezegd: je hebt een kop voor de radio. Bij Doesborgh zou je kunnen zeggen: je hebt een stem voor de stomme film. Doesborghs stem doet vermoeden dat hij een chronische keelontsteking heeft. Zijn stem is hees en slaat over. Zoals gezegd, dat is wennen.

Maar na een tijdje valt het niet meer op of niet meer zo erg op. En Doesborgh kan wel goed een gesprek voeren, zodat je graag door blijft luisteren.

Formule

Er zijn enkele afleveringen die qua opzet iets afwijken, maar gemiddeld genomen ziet een aflevering er als volgt uit: Doesborgh praat met een dichter (vaak ten aanhoren van een publiek). De dichter heeft twee gedichten bij zich: een van een ander en een van zichzelf.

De dichter leest een gedicht voor, presentator en dichter praten erover, zodat de luisteraar meer inzicht in het gedicht heeft en daarna wordt het gedicht nog een keer voorgelezen. Zo gaat het ook met het tweede gedicht.

Het is een simpele formule, die goed werkt. Altijd pik je door het gesprek het een en ander op en verdiept zich het inzicht in het gedicht. Als de dichter over het eigen gedicht praat, wordt ook iets duidelijk over het maakproces, over de keuzes die gemaakt moesten worden, over de drijfveren.

Goed interviewer

Daarbij komt dat Doesborgh een goed interviewer is. Hij heeft verstand van poëzie. In de gesprekken merk je dat hij nauwkeurig leest en luistert. Nu ik een zoekmachine op zijn naam heb losgelaten, weet ik dat hij dichter is. Dat wist ik hiervoor niet.

Verder is de interviewer echt geïnteresseerd in de antwoorden. Hij stelt geen vragen waarop hij al stiekem het antwoord weet en hij wil zo nauwkeurig mogelijk formuleren wat hij wil weten. Soms herformuleert hij het antwoord van de dichter om te controleren of hij nu echt begrepen heeft wat die hem wil zeggen. De concentratie in het gesprek is groot.

Doesborgh houdt het gesprek licht, door de ironie, de grapjes soms. Maar dat gaat niet ten koste van de diepgang. De aandacht blijft steeds bij het gedicht en er wordt niet te veel over andere dingen gekletst (zoals bijvoorbeeld wel gebeurt bij De bende van het boek, die ik al noemde). De sfeer in het gesprek is altijd goed. En altijd krijgt Doesborgh de dichter zo ver, dat die nadenkt over wat haar of hem gevraagd wordt, waardoor er een echt antwoord komt.

Ongedwongen

Of er een voorgesprek is geweest, is mij niet duidelijk. De indruk is dat het gesprek redelijk spontaan is. De dichter gaat zitten, enkele inleidende zinnen, het gedicht wordt voorgelezen en we zijn begonnen. De rest rolt wel.

Eerlijk gezegd heeft De Poëziepodcast mij nog niet zo ver gekregen dat ik naar de boekhandel ben gerend om een bundel te kopen. Maar dat ligt niet aan de podcast, denk ik.

Of er veel poëziepodcasts zijn, weet ik niet. Dit is de enige Nederlandstalige die ik ken. In het Engels zijn er veel meer. Kijk bijvoorbeeld hier. Gedichten kennen een orale traditie en zeker met de opkomst van de 'poetry slams' is poëzie weer meer om te horen geworden en niet alleen om te lezen.

Mogelijkheden genoeg

Poëzie is dan ook heel geschikt voor een podcast. De beperkte omvang van een gedicht zorgt ervoor dat je het voorgelezene kunt bevatten en onthouden. Eigenlijk vreemd dat er niet meer gedichtenpodcasts zijn. Mogelijkheden zijn er genoeg: gedichten uit een bepaalde periode voorlezen, met een inleiding erbij; gedichten van een bepaalde dichter voorlezen, met een introductie in het oeuvre van de dichter; gedichten over een bepaald thema; een poëziebattle, compleet met stemronde; een gedicht voorgelezen door drie verschillende mensen. Laat ze maar komen, die podcasts!


O ja, nog even over De bende van het boek: dat is een gezellige podcast, hoor en de meiden zijn enthousiaste lezers. Maar het is niet een podcast voor mij. Maar wie proberen wil: klik hier. Ik heb de podcast al een tijdje niet meer gevolgd, dus wie weet hoe die zich ontwikkeld heeft.