In mijn boekenkasten staat geen enkel boek van Willem G. van Maanen, zag ik net. Nu staat niet alles wat ik heb in kasten. Sinds 2007 ben ik drie keer verhuisd en sommige boeken zijn in dozen blijven zitten; mijn kasten zitten vol. Ook de boeken van Van Maanen moeten ergens in een doos zitten. Geen idee in welke.
In ieder geval heb ik de volgende boeken gelezen: Een onderscheiding (1966), Een eilandje van pijn (1981) en Vertelde tijd (1994). Verder zie ik de Salamandertjes voor me van De onrustzaaier (1954) en De dierenhater (1960). Die zal ik dus ook wel gelezen hebben. En misschien ook wel Helse steen (1970). Ik weet het domweg niet zeker meer en dat zegt wel iets.
Over Vertelde tijd heb ik ooit geschreven, maar ik ben nogal slordig met wat ik geschreven heb. Die recensie zit waarschijnlijk ergens opgesloten in een oude computer, die al lang gedumpt is.
Van Maanen was een zorgvuldig stilist. Hij bouwde vrij kale zinnen, ontdaan van sentiment. Meestal schreef hij niet al te dikke boeken en die zaten goed in elkaar. Het waren boeken die ik graag en met aandacht las. Maar behalve dat ik ze wel goed vond, heb ik er eigenlijk niets van onthouden. Ook wist ik niet meer of Van Maanen nog leefde, totdat ik hoorde dat hij overleden was.
Willem G. van Maanen heeft verschillende prijzen gehad: de F. Bordewijkprijs en de Constantijn Huygensprijs bijvoorbeeld. Voor Heb lief en zie niet om (2006) kreeg hij een nominatie voor de AKO-prijs. Ik wist het niet meer, ik moest het opzoeken.
Het zal mij niet verbazen als over enkele jaren Van Maanen vergeten zal zijn. Na de dood van een schrijver gaat dat soms verbazend snel. Leest iemand nog wel eens een boek van A. Alberts of Alfred Kossmann? Maar aan het werk van die schrijvers heb ik meer herinneringen dan aan dat van Van Maanen. Het is triest maar het is zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten