Hou me vast

Hans Münstermann heeft een serie mooie boeken geschreven, rondom zijn alter ego Andreas Klein. Het leverde titels op als Het gelukkige jaar 1940, Je moet niet denken dat ik altijd bij je blijf, De confrontatie en De bekoring. Mooi gedaan, fris van stijl, interessant spel met verbeelding en werkelijkheid soms. Van die boeken had hij er van mij nog wel meer mogen schrijven. Maar hij schreef Hou me vast.


Ik heb de neiging om het boek als mislukt te beschouwen. Na honderd bladzijden wilde het nog steeds niet boeiend worden. Bij het derde deel werd dat beter, dat is waar, maar het was te laat. Het stemde me iets milder, maar dat was het dan.

Hoofdpersonen zijn Zelda, die een regieopleiding volgt en Matussek, een docent aan die opleiding. Matussek komt over als een cynisch persoon, die de studenten vooral wil testen. Maar ze raken wel gefascineerd door hem, vooral als Matussek vertelt dat hij thuis een brief heeft liggen van een geliefde en dat hij de envelop niet open zal maken.

In de eerste twee delen kijken we door de ogen van Zelda. Af en toe lezen we een brief van Zelda aan haar vriendin Ada, waarschijnlijk ter afwisseling; een stukje in de ik-vorm in plaats van in de zij-vorm. Die vriendin blijft verder buiten beeld. Het had ieder ander kunnen zijn.

In de volgende delen komen we meer te weten over Matussek, al ligt het pespectief ook daar van tijd tot tijd bij Zelda.

Ik kan de personages nog wel volgen, ik kan wel beredeneren waarom ze zich gedragen zoals ze doen, maar ik voel er zo weinig bij. Het boek pakt me niet, de personen interesseren me nauwelijks. En ik heb het idee dat dat aan het boek ligt. Dat het maakwerk is. Dat ze ook verder van Münstermann af staan, maar dat hij nu eenmaal ook eens een ander soort boek wilde schrijven. Of dat hij dat van de uitgever moest.

Jammer. Van Münstermann heb ik verscheidene boeken nog niet gelezen. Daar had ik beter naar kunnen grijpen dan naar Hou me vast. 


Hieronder een filmpje dat gemaakt is naar aanleiding van het mooie boek De bekoring (2006).