Nadat ik van Manu Larcenet Blast had gelezen, was ik ook wel benieuwd naar zijn eerdere werk en ik besloot de eerste twee delen te lezen van zijn reeks De dagelijkse worsteling. Die gaat over de fotograaf Marco, die zijn leven op orde probeert te krijgen en te houden.
Het eerste deel sluit af met de erkenning dat Marco zijn leven wil delen met zijn vriendin, nadat hij onder ogen heeft gezien wat voor leven hij leidt. In het tweede deel gaat hij terug naar de arbeiders die ooit zijn vrienden en bekenden waren. Hij portretteert ze, ook al is dat op dat moment niet zo gewild. Men heeft liever dat hij lichamen van dode mensen in een ver land fotografeert, dan levenden in het eigen land. Maar Marco zet door en laat zien waar zijn engagement ligt.
Een wat tobberige hoofdpersoon, dat zien we meer in beeldromans. Vaak hebben die een autobiografische inslag. Of dat bij Larcenet het geval is, weet ik niet, maar het zou me niet verbazen. In ieder geval weet Larcenet prima de gemoedsgesteldheden van Marco op de lezer over te brengen, zonder dat hij veel uit hoeft te leggen.
We zien Marco rondlopen, niets doen, grote joints roken met zijn broer en we hebben het idee dat we weten hoe het met hem is. Je leest de strip dan ook als een realistische strip en dat is het ook, al hanteert Larcenet een tekenstijl waarbij de hoofden naar verhouding groot zijn en de meeste neuzen erg dik. Dat blijkt niet uit te maken. Het authentieke komt er toch wel doorheen.
Voor wie weinig beeldromans gelezen heeft, zijn de delen van De dagelijkse worsteling een prima beginpunt. De verhaallijn is niet gecompliceerd, de hoofdpersoon is dat wel. Larcenet levert in deze serie degelijk werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten