vrijdag 8 juli 2022

Een hoofd vol macaroni


 

Een week geleden beloofde ik dat ik weer recensies zou plaatsen en nu al moet ik melden dat ik mijn belofte niet kan nakomen. Noem mij maar onbetrouwbaar en gewetenloos. Ja, dat is een citaat en misschien herken je het lied. 

Er was zeker wel wat tijd deze week, maar er was weinig ruimte in mijn hoofd. Ik had, zoals Guus Kuijer het zou noemen, een hoofd vol macaroni, omdat er te veel was om over te denken. Afscheid nemen is zwaar werk. De Fransen zeggen zelfs dat het een beetje sterven is, maar dat is misschien overdreven. 

De laatste dagen moest ik toch weer denken aan het Solidariteitslied van Bertold Brecht, dat ik in de jaren tachtig leerde kennen toen ik de LP Trappen op van Don Quishocking kocht. In dat lied staat de zin: Wie zijn makkers in de steek laat, laat alleen zichzelf alleen. Zo voelt het wel een beetje. Meer dan een beetje, eerlijk gezegd. 

Intussen heb ik wel wat gelezen, maar niet zo heel veel. Ik bekeek de documentaires Tijd van leven, over Remco Campert, De gouden lichting over misstanden in de Nederlandse turnwereld en Refolutie over vocale refojongeren. En ik begon aan de verhalenbundel Kinderen van een dode keeper (1972) van Alain Teister. 

Eerlijk gezegd heb ik nooit wat van Teister gelezen en de enige titel die ik uit mijn hoofd kon noemen,
was Zenuwen, dame? Geweldige titel, maar deze, over die keeperskinderen, mag er ook zijn. Ik hou je op de hoogte. 

Volgende week weer een bijdrage. En hopelijk dan niet weer over uitstel. We zullen zien. En anders kunnen we nog kijken. 



Het Solidariteitslied staat aan het eind, na ongeveer 29 minuten.


4 opmerkingen:

  1. Het plaatje van het boek Een hoofd vol macaroni lokte mij onmiddellijk naar dit blog. Een lichte teleurstelling dat het niet blijkt te gaan over dit boek dat zo'n indruk maakte in mijn jeugd. Maar begrijpelijk als je het leven nu als met een hoofd vol macaroni voelt. Ik zou zeggen neem de tijd om al die macaroni te verteren en zie je nieuwe blogs weer graag tegemoet.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het was niet zo'n scherp plaatje, Niek. Ik heb het boek wel gelezen, maar ik denk dat ik een boek als De tranen knallen uit m'n kop en zeker Hoe Mieke Mom haar malle moeder vindt interessanter vond indertijd.
    Ik wil in ieder geval elke week wat schrijven op Bunt Blogt, ook als ik moet schrijven dat het allemaal nog even duurt. Intussen blijf ik in ieder geval lezen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ook al is het plaatje nog zo vaag, die kaft haal ik er altijd uit, zo'n indruk heeft dat boek als lagere scholier gemaakt.
      Mooi dat je blijft lezen. Mij lukt dat even niet en dat voelt wat onbehagelijk maar ik heb wel het vertrouwen dat het een keer terugkomt. Ondertussen lees ik jouw en andere boekenblogs met plezier.

      Verwijderen
    2. Als bij mij het lezen niet lukt, gaat het luisteren (bijvoorbeeld naar podcasts) vaak nog wel gaat. Ik ben blij met je als trouwe lezer.

      Verwijderen