Prinses Simone 1: Een doodgewone prinses (Robbert Damen)

Zouden strips per definitie genderneutraal zijn? Toen ik ze als kind ging lezen, las ik alles wat ik te pakken kon krijgen: mijn neefje Gerrit had een abonnement op Donald Duck, mijn vriendje Gerard op Sjors en later op Eppo en zijn zus Ina las Tina, dus daar kreeg ik ook wel eens een stapeltje van mee. Mijn zus kreeg of nam (maar dat zal later geweest zijn) een abonnement op Anita en dat was waarschijnlijk een spin-off van Tina. Jongens- of meisjesstrips - het maakte me niet uit. Nou ja, het onderscheid had ik wel in de gaten, maar mijn leeshonger trok zich er niets van aan.

Eerlijk gezegd heb ik al jarenlang het blad Tina niet meer ingekeken, maar het is er nog steeds en ik vermoed dat veel van de strips erin nog steeds gericht zijn op meisjes. Aanhangers van identiteitspolitiek zullen mij verwijten dat ik als oude man daarom geen oordeel mag hebben over een Tina-strip. Maar dat zal me aan mijn posterieur roesten. Vandaag schrijf ik over het eerste deel van de reeks Prinses Simone, Een doodgewone prinses, geschreven en getekend door Robbert Damen.

Eenderland

Prinses Simone is de kroonprinses van het kleine staatje Eenderland. Dat land zal wel zo heten omdat er veel dingen eender zijn als in Nederland. Simone woont in een paleis en even verder op hetzelfde terrein woont haar oma, die ze Echnie (Echt niet) noemt. Dat paleis lijkt nogal op Drakensteyn, waar prinses Beatrix woont. De ouders van Simone zijn koning Bruno en koningin Nova. Zij zal wel niet uit Eenderland komen, want ze heeft een accent: ze zegt 'diet' en 'iek' als ze 'dit' en 'ik' bedoelt en ze zegt geen 'bandiet', maar 'bandietski'.

Simone bij oma Echnie

In het eerste verhaal krijgt prinses Simone te horen dat ze naar een gewone school zal gaan en niet meer privé-onderwijs zal krijgen. Dat wordt namelijk te duur. Naar een reguliere school, net als alle andere kinderen - dat is nu net wat Simone wil. Ze wil vooral gewoon zijn.

Uitzonderingspositie

Maar ook op de nieuwe school wordt zij in een uitzonderingspositie geplaatst. Bijna niemand behandelt haar als een gewoon meisje. Eigenlijk is er maar één meisje dat een beetje normaal doet en dat is het meisje Ché, de dochter van de enige republikein in het staatje, die in de klas overigens ook een soort uitzonderingspositie inneemt. Ze ziet er alternatief uit en is nogal eigenzinnig.

Natuurlijk zijn er ook jongens in het spel. Simone vindt de buurjongen wel interessant. Hij is een boerenzoon en rijdt op een wit paard. Hij blijkt ook nog Prince te heten. Ja, ja, Prince op het witte paard. En Ché heet natuurlijk niet voor niets naar Che Guevara. Het ligt allemaal net iets te veel voor de hand om leuk te zijn. Voor een volwassen lezer, in ieder geval.

Simone en Ché sluiten vriendschap en ze blijken ook nog allebei verliefd op Prince. Dat is overigens een verhaallijntje dat verder niet wordt afgemaakt.

Simone en Ché worden vriendinnen

Kleine wereld

Het album bestaat uit zeven verhalen van elk vijf bladzijden lang. Het zijn vijf episoden uit hetzelfde leven. De wereld van Simone wordt heel klein gehouden. Zo lijkt het alsof ze op school maar van een enkele docente les krijgt, de chagrijnige lerares van wie ze al eerder het onderwijs op het paleis verzorgde. Voor de jonge lezertjes wordt de wereld zo overzichtelijk gehouden. Ik vraag me af of dat wel nodig is en of ook een jonge lezeres niet wat meer wereld aankan.

Het wereldje is ook een beetje tijdloos gehouden. Weliswaar zijn er auto's, maar een eigen telefoon heeft prinses Simone niet, net als al haar klasgenoten. Er zijn geen computers te zien, Netflix lijkt niet te bestaan en er wordt zelfs niet naar de tv gekeken. Donald Duck is intussen wel wat actueler dan Prinses Simone.

Tekeningen

De tekeningen worden gekenmerkt door strakke, vrij dikke lijnen voor wat (of wie) de aandacht moet krijgen. Wat meer bij het decor hoort, moet het doen met iets dunnere lijnen. Je moet ervan houden, denk ik. Ik vond tijdens het lezen dat mijn aandacht wel erg opzichtig gestuurd werd. De tekenstijl is helder en dat leest in ieder geval gemakkelijk weg. Opmerkelijk is dat er onder de ogen van de personen vaak horizontale lijnen worden gezet, waardoor je de indruk krijgt dat American Football de nationale sport is.

Meisjes zullen Prinses Simone best een leuke strip vinden. Veel verder dan 'aardig' kom ik toch niet. Wellicht omdat er inhoudelijk niet zo heel veel aan te beleven is. Leven met bezuinigingen (eerste verhaal), het al dan niet een uitzonderingspositie innemen, het sluiten van vriendschap, het verliefd zijn op dezelfde jongen - dat is het wel zo ongeveer. Luchtig, amusant, vlot verteld. Maar inhoudelijk mag het allemaal iets meer body krijgen.

Reeks: Prinses Simone
Deel 1: Een doodgewone prinses
Tekst en tekeningen: Robbert Damen
Uitgeverij: Personalia
Leens 2019, softcover, 40 blz. € 5,95