Op zondag 12 april jl. hield Roelof Wijtsma een lezing in de Vluchtheuvelkerk in Zetten. Hij was niet de eerste striptekenaar die daar sprak, eerder sprak Margreet de Heer o.a. over het afbeelden van Mohammed.
Roelof Wijtsma sprak over zijn meest recente boek, de beeldroman Doolhof van Eeden. Het gaat over twee mensen die wel iets weghebben van Adam en Eva. Ze willen terug naar het paradijs, maar daarvoor staat een engel op wacht. Via een sluipweg mogen ze toch even naar binnen, maar erg paradijselijk blijkt het allemaal niet te zijn. Ze dreigen zelfs de te verdrinken. Over het boek schreef ik hier.
Wijtsma vertelde dat het wel een beetje vreemd was dat hij over Doolhof van Eeden ging vertellen. Zijn medium is immers het beeld. Hij maakte juist een beeldroman omdat de woorden hem ontbraken. Verder was hij bang te veel in te vullen voor de lezer, zodat die het boek niet meer onbevangen zou kunnen lezen.
De aanleiding voor het boek was een reis naar Chili, waar Wijtsma is opgegroeid. Wat hij gehoopt had terug te vinden, was er niet meer. Hij moest concluderen dat het verleden werkelijk voorbij was.
Het is een ervaring die ieder van ons heeft. We zijn geneigd ons verleden te idealiseren, omdat we nu eenmaal beter kunnen leven met een prettig dan met een onprettig verleden. In de literatuur komt dat veelvuldig voor. Bijvoorbeeld bij Annie M.G. Schmidt, in het gedicht 'Erwtjes'. Een meisje moet erwtjes doppen en vindt dat verschrikkelijk. Later, veel later:
Ach ja, zegt ze.Ik kan mezelf nog zien,En ook Du Perron schreef erover, in 'Het kind dat wij waren', dat als volgt begint:
daar in mijn moeders huis op het balkon,
bezig met erwtjes doppen in de zon.
Dat was geluk. Toen was ik zeventien.
Wij leven 't heerlikst in ons vèrst verleden:De bezorgdheid van Wijtsma of hij met zijn verhaal de lezer niet voor de voeten zou lopen, was overigens niet terecht. Bij de koffie na afloop kwamen de verhalen los en heel wat mensen vertelden over het paradijs van hun eigen jeugd.
de rand van het domein van ons geheugen,
de leugen van de kindertijd de leugen
van wat wij zouden doen en nimmer deden.
Wijtsma bleek een spreker die met gemak de aandacht van de aanwezigen vast kon houden. Na afloop was iedereen die ik sprak positief. Tussendoor was er mooie muziek van Arvo Pärt, die Wijtsma altijd draaide als hij aan het werk was met Doolhof van Eeden. En na de lezing zong Teeja Lont Pie Jesu van Fauré.
Voor het signeren van zijn boeken nam Wijtsma ruim de tijd. Voor in elk exemplaar van Doolhof van Eeden maakte hij een tekening. Dankbaar en trots gingen de mensen met hun aankoop naar huis. Het was een mooie ochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten