Podcast: Winteruur

Er zijn ontmoedigend veel podcasts. Soms hoor ik over een podcast die ik echt wel wil proberen, maar waar het maar niet van komt, zolang er slechts vierentwintig uren in een etmaal gaan. Die uren probeer ik wel zoveel mogelijk te benutten: niet alleen tijdens het reizen met de trein, maar ook onder het boodschappen doen of het strijken (wat ik ook niet elke week doe).

Toegegeven, het luisteren heeft iets dwangmatigs. Als ik eenmaal aan een podcast begin, blijf ik die vaak volgen. Bij podcasts waarin mensen geïnterviewd worden, selecteer ik soms op de gast of de soort gast, wat niet altijd gelukkig uitpakt. Wellicht is er ook een kok of televisiemaker die iets interessants te zeggen heeft. Dat ontgaat me dan. Gesprekken met schrijvers beluister ik dan vaak weer wel, maar tegenwoordig is die beroepsgroep danig vervuild. Iedereen kan tegenwoordig een boek uitgegeven krijgen.

Sommige mensen zijn ineens in de publiciteit en dan kom je ze in verschillende podcasts tegen. Zo beluisterde ik een gesprek met Ivo Victoria zowel bij Lopen met Lebowski alf bij Kunststof. Ik had gedacht dat het tweede gesprek niet veel aan het eerste zou toevoegen, maar dat viel gelukkig mee.

Genoeg gezeurd! Hoewel ik veel podcasts van naam of eventjes proberen ken, zijn er ook podcasts die mij helemaal ontgaan. Een tijdje terug stuitte ik op Winteruur.

Televisieprogramma

Winteruur kun je beluisteren als een gesprek tussen twee mensen en dat heb ik ook gedaan. Na een paar afleveringen kwam ik er pas achter dat ik eigenlijk naar een tv-programma luisterde. Dat was me ook al overkomen bij De afspraak op vrijdag. Winteruur kan het gelukkig uitstekend zonder beeld stellen, waarbij ik moet toegeven dat ik nooit gecontroleerd heb wat het beeld toevoegt. Wie wil, kan ook kijken, op de site.

Presentator van Winteruur is Wim Helsen, die we in Nederland in ieder geval als cabaretier kennen. In Vlaanderen heeft hij ook al veel voor tv gedaan. Winteruur lijkt te fungeren als een soort dagsluiting. Helsen sluit dan ook altijd af met 'Slaap wel'.

Het format is simpel: Wim Helsen en zijn hond (vroeger Boris, nu Swami Bami) ontvangen een gast die een stukje tekst voorleest dat op een of andere manier voor hem van betekenis is. Dat gebeurt meestal in het Nederlands, maar het kan ook in het Engels zijn (Soe Nsuki) of zelfs in het latijn (Bart De Wever). In die gevallen wordt vertaling erbij geleverd.

Teksten

De teksten zijn zeer divers: stukjes literatuur, meer zakelijke tekst, maar de gast kan ook een brief van zijn dochtertje voorlezen (Koen Wauters). Wim Helsen praat met de gast over de tekst, waarna de tekst nog eens wordt voorgelezen.

Voordat het gesprek begint, vertelt Helsen iets. Dat kan een weetje zijn (beren houden niet echt een winterslaap; je lacht niet alleen als je blij bent, je wordt ook blij als je lacht) of 'zomaar' een uitspraak. Ik moet er altijd om glimlachen.

Aan het slot (na het 'Slaap wel') laat hij soms met opzet een stilte vallen, waarna de gast weer begint te praten, zodat je het idee hebt dat je bonusmateriaal bij je podcast krijgt. Soms voegt Helsen na een korte pauze iets toe: 'Slaap wel. Maar niet voor eeuwig.'

Late instapper

Ik ben een late instapper en het is ondoenlijk om alle afleveringen nog te gaan beluisteren, al duren ze maar een minuut of tien. We zitten al in het vierde seizoen en dat telt al bijna tachtig afleveringen. Ik heb hier en daar wat gekozen uit dat rijke aanbod; een stuk of dertig afleveringen heb ik tot mij genomen.

Het luisteren was zeer aangenaam. Ten eerste natuurlijk door Helsen, voor wie ik bij voorbaat al sympathie heb. Verder reageert hij heel adequaat op de teksten. Hij stelt vragen, maar vertelt soms ook waar de tekst hem aan doet denken. Het belangrijkste is dat het een echt gesprek is: wat Helsen vraagt, wil hij ook echt weten, waardoor de gast ook echt gaat vertellen. In de weinige tijd die beschikbaar is worden het dan vaak toch persoonlijk gesprekken.

Van die gasten weet ik soms weinig tot niets, al heb ik altijd wel met een half oor of een half oog gevolgd wat er in Vlaanderen aan de hand is. Er zijn namen bij die ik ken, bijvoorbeeld Martine Tanghe, Bernard Dewulf, Maggie De Block, Lieve Joris, Sven Nys, Stefan Brijs. Andere zijn mij volstrekt onbekend. Er schuiven ook Nederlanders aan: Rick de Leeuw, Midas Dekkers, Bas Birker, Abdelkader Benali, Jan Jaap van der Wal. Arnon Grunberg.

Echt gesprek

Het gesprek met Arnon Grunberg is misschien wel een goed voorbeeld. Ik heb dat al een tijdje geleden beluisterd en eigenlijk weet ik niet eens meer over welk stukje tekst het gesprek ging, maar de sfeer van het gesprek is me wel bijgebleven: twee mannen die veel plezier hebben in het gesprek zelf, zodat dat gesprek bijna automatisch heel erg leuk voor de luisteraar wordt.

Winteruur is een podcast die je eventjes tussendoor kunt beluisteren. Een heel stel afleveringen achter elkaar kan trouwens ook. Ik heb het geprobeerd en het verveelde mij niet. Mooie, korte en dus overzichtelijke gesprekken. Altijd weer fris. Er is geen houdbaarheidsdatum die overschreden kan worden.