Alleen maar foute mensen

Robert Vuijsje schreef een boek dat zo’n beetje iedereen gelezen heeft. Maar daarna? Hij zou niet de eerste schrijver zijn die niet verder kwam dan een succesvol debuut. In de reeks Literaire Juweeltjes verscheen van Vuijsje een bundeltje met drie verhalen, Alleen maar foute mensen.

Het eerste, In de leeuwenkuil, was bedoeld als een moderne versie van het bijbelverhaal over Daniël. Ach ja, met enige goede wil kun je van de hoofdpersoon (Daniël natuurlijk) nog wel zeggen dat hij voor de leeuwen gegooid wordt, maar daarna houdt de vergelijking wel op.

Daniël schrijft op zijn website, bijvoorbeeld over Polen en over een romance met een Poolse vrouw. Hoe positief hij het ook bedoelt, hij haalt zich alleen maar de woede van de beschrevenen op de hals.

Het lijkt me een parallel met wat Vuijsje over kwam. Hij werd beschuldigd van sexisme en racisme. Dat was overigens goed voor de verkoop van het boek, zoals de hele ophef ook goed is voor de site van Daniël.

Een aardig verhaal, is het. Meer niet. Dat geldt eigenlijk ook voor ‘Is het omdat ik een vrouw ben?’ Je kunt daar breed om glimlachen en meer niet. Qua opbouw is het bijvoorbeeld maar matig.

Het laatste verhaal is een reportage voor Nieuwe Revu, ‘De pornovakantie’. Ook hier is de opbouw maar matig en dat valt altijd bij het slot op. Het reportageachtige is weer wel goed. Vuijsje beschrijft vaak de goede details en kan personen daarmee goed typeren.

Gemiddeld genomen viel het boekje mij niet zo mee. De verhalen zullen hun geld wel opgebracht hebben. Ze verschenen in een verhalenbundel over de Bijbel, een jubileumbundel van de Nederlandse Orde van Advocaten en, zoals gezegd, in Nieuwe Revu. Als Vuijsje weer met een echt boek komt, komt hij hopelijk met iets beters.