Ode aan Kirihito

Op een dag kijk je onder je bed en daar blijkt al een hele tijd een schat te liggen. Stom dat je daar niet eerder hebt gekeken. Zo verging het mij. Alleen bevond de schat zich niet onder mijn bed, maar in mijn boekenkast: een boek van Osamu Tezuka. Ooit gekocht, omdat mijn stripboekenhandelaar het mij aanbeval. Ik had het vaste voornemen om het te gaan lezen, maar ja, wetten, praktische bezwaren, weemoedigheid.

Op zoek naar een ander boek kwam ik het weer tegen: Hondenlevens, het eerste deel van de tweedelige serie Ode aan Kirihito. Ik heb het gefascineerd gelezen. Tezuka tekent strak, op het steriele af soms en dat contrasteert mooi met de emoties in het boek die helemaal niet ingehouden zijn.

Centraal in het boek staat een vreemde ziekte, in een afgelegen dorpje in Japan. Mensen die ermee besmet worden, krijgen vergroeiingen, waardoor ze op honden gaan lijken. Een maand later zijn ze meestal dood. Een arts gaat op onderzoek uit en komt erachter dat de theorieën die over de ziekte ontwikkeld zijn, niet kloppen. Hij wordt zelf besmet, maar door de kennis die hij intussen opgedaan heeft, weet hij dat het niet nodig is om aan de ziekte te sterven. Hij overleeft dan ook.

Hij schrijft een rapport over de ziekte, maar dan blijkt dat er mensen bij gebaat zijn dat het rapport verdwijnt; er staan andere belangen op het spel. Toen ik het eerste deel gelezen had, ben ik meteen ook het tweede gaan kopen, Mensenlevens.

De serie Ode aan Kirihito laat zien waartoe mensen gedreven worden als ze op eigen voordeel uit zijn. Aan de andere kant zie je ook hoe een arts, die zich aan twee vrouwen vergrijpt, hooggestemde idealen kan blijven koesteren en zich zonder eigenbelang in kan zetten voor een nobel doel.

Ode aan Kirihito is een boek over doorzettingsvermogen, rechtvaardigheidsgevoel, over eerlijkheid die het langst duurt. Maar ook over deerniswekkende, verknipte figuren, zoals het meisje dat met haar leven speelt als menselijke oliebol of de man die lubrieke honden in een kooi zet met de arts die hij als ‘hondmens’ ziet.

Tezuka is al in 1989  overleden. Er zullen dus geen nieuwe boeken van zijn hand verschijnen. Wel staat er in de winkel nog de achtdelige serie Boeddha. Nu heb ik zin om dat te lezen. Die zin zakt natuurlijk weer en dan ontdek ik over een paar jaar weer een schat. Ik hou u op de hoogte.