Er zijn weken bij dat het woord ‘bandrecorder’ niet in mijn gedachten komt en dat ik dus ook niet aan het ding terug moet denken. Maar nu moet ik het er even over hebben.
In mijn middelbare-schooltijd stond er in elk talenlokaal een bandrecorder, waarop wij zinnen in Frans, Duits en Engels hoorden, die wij moesten nazeggen. Later kregen we hele verhalen te horen in talen die heel anders waren dan het Betuws dat wij van huis uit spraken.
Nog steeds kan ik me moeiteloos het wat ritselende geluid herinneren dat er klonk wanneer een spoel helemaal leeg was en het uiteinde van de band nog even meegeslingerd werd door de andere spoel.
Dat missen de kindertjes van nu, merkte ik toen ik de uitzending van De andere wereld van afgelopen zondag beluisterde. Daarin gingen leerlingen van het Comenius College de wijk Slotervaart in om te praten met wijkbewoners. Een oude dame legde aan de leerlingen uit wat toch dat apparaat was dat zij in haar kamer had staan. Inderdaad, een bandrecorder.
Op dezelfde zondag werd het programma OVT uitgezonden, waarin een stukje te horen was van een verslag van het proces rond Adolf Eichmann in 1961. De verslaggever vertelde onder andere over een hoeveelheid ‘magnetofoonbanden’.
Magnetofoon – dat woord kende ik alleen in het Frans. Blijkbaar werd het in het Nederlands ook gebruikt. Nooit geweten. Tot nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten