Ergens in de toekomst. De stad Dystopolis is de laatste stad op aarde. En daarbij zijn de onderste lagen van de stad (de Benedenstad) niet eens bewoonbaar, net als de rest van de aarde. Elke vijf jaar sluiten de inwoners van Dystopolis zich op in hun appartementen. Op 30 maart verschijnt dan de Kannibaal, die altijd vreselijk huishoudt.
Dat moment nadert weer en de stad bereidt zich zo goed mogelijk voor. Er zijn technologische maatregelen en duizenden agenten van Dystopol houden de stad in de gaten.
Dat is de beginsituatie van de graphic novel Dystopolis van Miel Vandepitte, die eerder Centralia schreef en tekende.
Billy en Abdulla
Het bestrijden van de Kannibaal zal vooral ook gebeuren door een groepje agenten, waarvan Billy de opmerkelijkste is. Hij is heel erg gericht op eten en hij spreekt nooit over zijn traumatische jeugd, die nu meer opspeelt dan ooit.
Hij wordt bijgestaan door een stagiair, Abdulla, die vast van plan is de Kannibaal te pakken te nemen. De ouders van Abdulla, die niet in Dystopolis wonen, maken zich zorgen om hem. Het bevreemdt me wel dat zij buiten de stad kunnen wonen: de rest van de wereld is immers onbewoonbaar?
Net als bij Centralia kan het verhaal van Dystopolis mij maar matig boeien. Maar Billy is een gelaagd personage. We komen maar geleidelijk te weten wat er in zijn verleden gebeurd is. Aan de ene kant lijkt hij iets sulligs te hebben, maar hij leeft met een diepe tragiek. Niet voor niets is hij alleen maar bezig met eten. Dat eten is wellicht zijn troost.
Tijdens hun strijd met de Kannibaal, die een behoorlijke aanhang verworven heeft, komt het groepje erachter waarom deze vijand elke vijf jaar verschijnt. Dat leert hen iets over de leiders van de stad (het Consortium) en ook over de Benedenwereld.
Afstand
Aardig wat tekst, vind ik, en het lezen schiet niet altijd even goed op. Ook blijf ik als lezer afstand houden tot het verhaal. Eigenlijk is het vooral Billy die me raakt en met de jonge stagiair wil ik ook nog wel een beetje meeleven. Ondanks zijn onervarenheid krijgt hij heel wat te verstouwen.
Kortom, het verhaal is niet zo aan mij besteed. Voor de tekeningen heb ik veel meer oog. Dat begint al aan de binnenkant van de kaft, waar we een blik op de stad krijgen, waarin allerlei iconische elementen terug te vinden zijn, zoals een besmeurd Atomium en de Eiffeltoren. Daarnaast zijn er ook grappige elementen, bijvoorbeeld een gigantische donut.
Tekendrift
Uit het hele boek blijkt de tekendrift van Vandepitte. Die krijgt alle ruimte. Er is zelfs een uitklapplaat, waarop Vandepitte zich helemaal heeft kunnen uitleven. Daarop zie je de Kannibaal en een groot Jezusbeeld en dat is weer een mooie combinatie, want de Kannibaal dient zich bepaald niet aan als een Verlosser.
Aan de tekeningen in Dystopolis is heel wat te genieten. Ze zijn strak en gedetailleerd en de inkleuring is fraai. Er zijn veel tekeningen die echte kijkplaten zijn. De tekenaar moet er lang aan gewerkt hebben en die aandacht, of misschien moet ik het liefde noemen, is eraan af te zien.
Eerder noemde ik 'veel tekst', maar eigenlijk klopt dat niet: er zijn genoeg platen waarop helemaal geen tekst voorkomt. Dat ik het toch als 'veel tekst' ervaren heb, laat wel zien dat ik me echt door het verhaal heen moest worstelen.
Ik snap dat Miel Vandepitte zijn zelfgeschapen werelden wil tonen, maar ik zou wel eens een album willen zijn met zijn tekeningen op een scenario van een goede scenarist, die strakker vertelt en de vaart er goed inhoudt.
Voor dit soort strips ben ik zeker niet de ideale lezer, maar voor mijn gevoel is Dystopolis wel een stap vooruit ten opzichte van Centralia en dan vooral door de figuur van Billy, aan wie ik me toch ben gaan hechten. In de passages die over hem gaan, kom je toch dichterbij dan in de rest van het album. Daarvan kan ik de tekeningen met bewondering bekijken, maar daardoor word ik niet echt geraakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten