Het verhaal begint in een sombere wereld: een eenvoudige dorpsgemeenschap, waarin de landbouw een belangrijk middel tot levensonderhoud is. De mensen wonen in rietgedekte vakwerkhuizen en lijken te leven met de natuur. Technologische ontwikkeling staat op een laag pitje. De inkleuring zorgt voor een wat mistroostige sfeer: veel donkere blauwen en bruinen.
Vervloekte grond
De dorpsgemeenschap maakt zich zorgen: de zaden ontkiemen niet. Het lijkt alsof de grond vervloekt is. Jonah, die de mensen naar deze plek geleid heeft, gaat uitzoeken wat er aan de hand is. Hij zal zijn zoon Nils meenemen. Nils is een avontuurlijke jongen, die vooral meegaat omdat hij een valk denkt te krijgen.
Jonah en Nils gaan op pad, reizend naar een streek die nog wel vruchtbaar is. Ze bereiken een wonderlijk lichtgekleurd plantje, een toonbeeld van vitaliteit. Er blijkt meer wonderlijks te zijn: kleine, lichtgevende mensachtige figuurtjes, die eruitzien als kleine wandelende neonbuisjes.
Natuurgeesten
Dat was waarschijnlijk het moment dat ik het verhaal minder serieus begon te nemen. De figuurtjes blijken natuurgeesten te zijn, die yôkai worden genoemd. Maar ze zien er vreemd genoeg wel mensachtig uit, met armpjes en beentjes, zij het sterk vereenvoudigd. Waarom ze er zo uitzien is niet duidelijk. De vorm lijkt geen functie te hebben.
Nils is degene die ze duidt en Jonah zegt: 'Deze vreemde wezentjes bestaan waarschijnlijk al langer dan onze legendes. Het is aanneembaar dat onze voorouders zich door hen lieten inspireren.'
Nils is degene die ze duidt en Jonah zegt: 'Deze vreemde wezentjes bestaan waarschijnlijk al langer dan onze legendes. Het is aanneembaar dat onze voorouders zich door hen lieten inspireren.'
Voor we het weten, zitten we in een wereld waarin de goden kunnen ingrijpen, en we krijgen wijsheden als: 'Alle wezens hebben twee dingen nodig om te groeien: organische materie en een bewustzijn.' De natuurgeesten zijn de elementalen die voor het bewustzijn moeten zorgen. Zonder hen dus geen groei. En ze zijn in hoog tempo aan het verdwijnen. Het vijandige rijk Cyan is de grote boosdoener.
Nils blijkt, in een soort droom, contact te hebben met een andere werkelijkheid. Hij zal dus degene zijn van wie we het moeten verwachten. Hij heeft namelijk een blik geworpen op Ygdrasil, de boom des levens.
Prekerig
Op de uitvoering van Nils is niet zoveel aan te merken: hardcover, aardige tekeningen van Carrion. Maar het soort verhaal is niet zo aan mij besteed. Achter op het album wordt het verhaal 'een sprankelende ecologische saga' genoemd, maar dat is juist wat ik erop tegen heb: het is me te prekerig. Steeds heb je het idee dat de schrijver eigenlijk iets over deze tijd wil zeggen en over het feit dat we op moeten passen dat we niet de ondergang van ons milieu bewerkstelligen.
Ik gebruik niet voor niets het woord 'prekerig': er lijkt een bijna religieuze overtuiging achter het verhaal schuil te gaan, die me op het ene moment doet gapen en op het andere moment jeuk bezorgt. Het gevolg van zo'n insteek is namelijk dat je nogal duidelijk de tweedeling deugers/niet-deugers krijgt. De deugers zijn natuurlijk wel mensen, maar er hangt ook iets heiligs om hen heen. Het zijn de verzetsstrijders op wie je eigenlijk geen kritiek kunt hebben.
We kunnen alleen maar meeleven met de deugers, waardoor we zelf natuurlijk ook een beetje goede mensen worden. Heel aangenaam voor de lezer, maar niet zo spannend. Ik heb liever een strip die me uit het lood slaat, dan een strip waarin ik veilig kan meeleven.
Dat wil misschien niet zeggen dat Nils een slechte strip is, maar wel dat Nils een strip is voor andere lezers dan ik.
Serie: Nils
Titel: Deel 1, De Elementalen
Scenario: Jerôme Hamon
Tekeningen: Antoine Carrion
Uitgever: Silvester Strips
Den Bosch 2018; hardcover, 56 blz. € 16,95
Geen opmerkingen:
Een reactie posten