Het is 1985. Roger Lefort heeft twaalf weken uitgetrokken om zich te verdiepen in Louise Pembleton, die dan al op leeftijd is. Lefort heeft een contract getekend om een boek over haar te schrijven. Louise Pembleton is bekend vanwege haar illustraties, haar modeontwerpen, haar foto's, haar journalistieke werk en haar feministische standpunten.
Dat is het beginpunt van het eerste stripalbum in de reeks Het verhaal van Louise Pembleton, Het pension van Miss Daisy. Lefort zal uit de mond van Louise optekenen hoe haar leven was. Het grootste deel van het album bestaat dan ook uit flashbacks, waarin we de jonge Louise volgen.
De broer van Louise, James is ook succesvol: hij heeft een keten van luxe hotels gesticht. Die wordt nu geleid door diens zoon Thomas. Roger zal verblijven in het plaatselijke Pembleton-hotel.
Als Louise acht jaar oud is, overlijdt haar vader. Haar broer James gaat als zeventienjarige in een hotel werken. Louise, die tekent en fotografeert, solliciteert na haar opleiding bij een tijdschrift en wordt aangenomen. Ze verblijft in het pension van Miss Daisy, met een paar andere meiden. Het tijdschrift wordt geleid door Gloria Maxwell en gaat zich richten op een nieuwe doelgroep: vrouwen. Het heet dan ook Lady's.
Schietpartij
Tijdens het uitgaan raakt Louise verzeild in een schietpartij. Ze heeft haar fototoestel bij zich en blijft foto's maken, totdat ze geraakt wordt in haar bovenbeen. Met die foto's krijgt haar carrière een vliegende start.
Maar van haar been blijft ze last houden en ze is gedwongen om met een stok te lopen. Om de pijn te bestrijden slikt ze laudanum, dat een sterk verslavende werking heeft.
Een groot deel van het album kijken we mee naar het begin van de carrière van Louise Pembleton, in de jaren twintig van de twintigste eeuw, de 'roaring twenties'. Het is een tijd waarin de ontwikkelingen snel gaan en ook Louises leven heeft snelheid. Ze heeft een drukke baan, is op de plaatsen waar het allemaal gebeurt en is zo ooggetuige van de tijd waarin ze leeft.
Wat Louise meemaakt, is spannend genoeg, maar het verhaal van scenarist Ben Prieur draait niet direct om de spanning. Het verteltempo is eerder bedaagd, er wordt de tijd genomen om ons in te leiden in het leven van Louise Pembleton. Toch verveelt het verhaal niet.
Dit eerste deel eindigt met een cliffhanger: een uitslaande brand.
Toen ik de vlammen uit het gebouw zag slaan, bleef ik als verstijfd staan. Ik begreep onmiddellijk dat er iets heel ernstigs gebeurd was, Roger...
In de komende delen moet nog veel verteld worden. In dit eerste album werkt Louise braaf mee aan haar biografie, maar blijft de verhouding tussen haar en Roger Lefort goed? De laatste blijft behoorlijk kleurloos. Daar mag in de volgende albums wat meer pit in.
Tekeningen
De tekeningen van Djief zijn ingekleurd in bruinen, zodat de afbeeldingen doen denken aan de sepiakleurige foto's van vroeger. En eigenlijk ook wel aan de modetekeningen van vroeger, wat ook wel komt door de outfits, de interieurs, de kapsels van de dames. Je zit met dit album wel midden in de jaren twintig.
De vrouwen zijn altijd elegant getekend. Sierlijk, beetje afstandelijk. Sterke emoties worden wel beschreven, maar je voelt ze niet altijd na. Ook het verhaal blijft een beetje op afstand.
Louise heeft veel last van haar been, maar dat wordt maar weinig invoelbaar gemaakt. Ze kan elegant met een stok lopen, die ze soms ook aan de verkeerde kant heeft. Het vreemdst is dat bij een strandscène. Op een tekening heeft ze de stok nog keurig links, aan de kant van haar gewonde been. Maar een strook lager steunt ze op haar zwakke been en heeft ze de stok ook nog aan de verkeerde kan. Ze schopt in het water en dat bekomt haar slecht. De scène als geheel lijkt me niet geloofwaardig.
Misschien is het maar een kleinigheid. In het algemeen vind ik het wel een onderhoudende strip die ik met plezier gelezen heb. Het niveau is acceptabel, maar het verhaal kan wel wat extra pit gebruiken. Ik wacht even af wat de volgende delen te bieden hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten