Zeven magiërs (Serge Lehman/Emmanuel Roudier)

De formule van de reeks Zeven is intussen bekend: in elk album zijn er zeven personages die op een of andere manier met elkaar te vergelijken zijn: zeven psychopaten, dieven, zendelingen, klonen, schipbreukelingen of draken, je kunt er altijd een verhaal omheen verzinnen. Eerder schreef ik over Zeven detectives en Zeven dwergen.

Nu is er het album Zeven magiërs. Het is een raamvertelling: als er magiërs worden opgeleid, krijgen ze het verhaal te horen van de zeven magiërs van Gascoigne. Er wordt ook bijverteld dat de leerlingen niet op zoek moeten gaan naar de bron van hun kracht, maar dat ze moeten leren loslaten. Na afloop moeten ze een enkele vraag beantwoorden, waardoor gecontroleerd kan worden of ze het verhaal hebben begrepen.

Dat doet ook een beroep op de lezer, die die vraag dus ook zal moeten beantwoorden aan het eind van het album en aan zichzelf zal moeten vragen of hij het verhaal wel begrepen heeft. Dat de lezer zo actief wordt gemaakt is een mooie ingreep.

Bijeenbrengen

Een probleem bij dit soort albums is soms het bij elkaar halen van de zeven. Dat probleem kennen we overigens ook bij andere vormen van fictie, zoals de Netflixserie The Defenders, waar een groot deel van de serie opgaat aan het vormen van de groep.

monsterlijke apen

Ook hier wordt er iemand op pad gestuurd om de zeven magiërs te verzamelen. Gelukkig zijn er drie die op dezelfde plek te vinden zijn; dat bekort de tocht. De magiërs zijn nodig, omdat Jean de Necromancer, broer van de koning, een nieuw leger heeft geformeerd. Het zijn een soort monsterlijke apen, die moeilijk te bestrijden zijn. Elke magiër mag zijn krachten aanwenden om te zien of op die manier het onheil af te wenden is.

Door de magiërs zitten we helemaal in een fantasy-universum: een samenleving die ons doet denken aan die van vroeger tijden: soldaten met zwaarden, op paarden; oude kastelen; veel natuur.

Goed en kwaad

Zoals in veel verhalen is er een strijd tussen goed en kwaad, waarbij de lezer zich identificeert met hen die aan de goede kant staan. Zo'n naam als Jean de Necromancer doet al denken aan het duister. Ook in het bekende literaire werk Mariken van Nieumeghen wordt de zwarte kunst aangeduid als 'nigromancie'.

We hebben dus de strijd tegen goed en kwaad, in een fantasywereld. Er is een taak te volbrengen en volgens de wetten van het avonturenverhaal lukt dat net. Er zijn tegenslagen, de ondergang lijkt nabij, maar door vindingrijkheid of toeval loopt het allemaal net goed af.

Dat is ook het geval in dit verhaal. In die zin is er niets bijzonders aan de hand. Wel aardig is een soort richtingenstrijd tussen de ouderwetsen, die volop geloven in de magie en een persoon die een meer wetenschappelijke aanpak bepleit.

Scenario

Wie wereldschokkende vernieuwingen verwacht, zal teleurgesteld worden door Zeven magiërs, maar niet elke strip hoeft nieuwe wegen in te slaan. Het scenario van Serge Lehman zit degelijk in elkaar en houdt de aandacht goed vast. Wel is het een verhaal in de soort die we al kennen. Maar je zou ook kunnen zeggen dat het genre zich al bewezen heeft.

mannelijke vrouwengezichten

De tekeningen zijn van Emmanuel Roudier en ze zijn in orde. Technisch zijn ze goed, al komen sommige vrouwengezichten wat mannelijk over.  Verder zijn de tekeningen helder: je 'leest' gemakkelijk wat elk plaatje wil vertellen. De inkleuring, van Simon Chamelovier, ondersteunt het vertellende karakter en de helderheid.

De tekstredactie jammer genoeg zitten slapen. Er zijn behoorlijk wat opzichtige fouten ('Is er niemand verbaast'; 'Zeg tegen Ravenne dat hij zich voorbereid')  blijven zitten.

Zeven magiërs is geen hemelbestormend album, maar het is een degelijk verhaal, dat lekker wegleest.

Titel: Zeven magiërs
Scenario: Serge Lehman
Tekeningen: Emmanuel Roudier
Inkleuring: Simon Champelovier
Uitgever: Silvester
's-Hertogenbosch 2019, 64 blz. hardcover €17,95