De laatste jaren zijn Scandinavische series enorm populair. Ook in Nederland zijn er duizenden mensen die The Killing, The Bridge of Dicte hebben gezien. Hoewel de series onderling verschillen, is er toch wel een gemene deler aan te wijzen: de combinatie van harde misdaad met de persoonlijke omstandigheden van degene die die misdaad op moet lossen.
De detective heeft zijn of haar persoonlijke zorgen: een relatie die lijdt onder het werk, een kind dat zijn eigen weg gaat, ouders met wie iets is. Die dingen lijken op wat er in ons eigen leven gebeurt of zou kunnen gebeuren en dat zorgt ervoor dat je je gemakkelijker kunt identificeren met de hoofdpersoon.
Sylvain Berthet heeft iets met Zweden. Hij leeft een deel van zijn tijd in Stockholm en we kennen hem van het scenario van de reeks Millennium, op basis van boeken van Stieg Larsson. Onlangs bespraken we hier het eerste deel van Het Rijk, waarvoor hij ook het scenario leverde.
Ook Motorcity speelt zich af in Zweden. Voor in het album wordt een deel van de setting uitgelegd: in Scandinavische landen (maar niet alleen daar), is de ragerebeweging te vinden: jongeren die gefascineerd zijn door de Amerikaanse cultuur die zich uitdrukt in bijvoorbeeld oude Amerikaanse auto's en rock-'n-roll. De ragarebeweging heeft ook wel de naam gewelddadig te zijn.
De beweging speelt op de achtergrond een rol. In de stad Linköping wordt er bij de plaatselijke politie een nieuwe collega voorgesteld: inspectrice Lisa Forsberg, die in de plaats is opgegroeid. Ze blijkt een ragare-achtergrond te hebben, wat nog te zien is aan haar tatoeages.
Ze wordt, samen met haar collega Erik ingezet om een verdwijning op te lossen. Doordat ze veel mensen in deze plaats kent, heeft ze niet alleen een voorsprong op haar collega's, maar ook een nauwere betrokkenheid.
De lezer gaat gemakkelijk mee in het oplossen van de verdwijning. Berthet wisselt op tijd van scène, geeft mondjesmaat antwoorden en roept op tijd nieuwe vragen op. Natuurlijk moet er gevaar zijn voor de hoofdpersonen en Berthet heeft daarin weinig medelijden met zijn personages. Tegelijk blijft het menselijk: je kunt je ook inleven in de motieven van de dader.
Motorcity is een deel van de serie Zwartlijn van de tekenaar Philippe Berthet. Het zijn, volgens de omschrijving, 'gitzwarte' verhalen. Achteraf kun je Motorcity wel 'zwart' noemen, vooral ook door de zwarte gedachten die de dader gehad moet hebben. Maar de duisternis zit niet in de manier van tekenen.Berthet is een aanhanger van de klare lijn en zijn tekeningen ogen helder en strak. Dat geeft iets afstandelijks en ingetogens. Zelfs bij het grofste geweld blijven de tekeningen esthetisch. Ze passen goed bij de hoofdpersoon, Lisa, die zichzelf en de situaties waarin ze verzeilt zoveel mogelijk onder controle houdt.
Mensen die de controle verliezen, zijn lastiger te tekenen voor Berthet. Bij een huilend meisje bijvoorbeeld verdrinken de ogen zo ongeveer in de tranen.
Motorcity is een degelijke strip: het verhaal zit goed in elkaar en het ontrolt zich soepel. Er is spanning en dramatiek en aan het eind moet de hoofdpersoon zich bezinnen op wat ze wil met haar leven. De tekeningen nemen ons mee in de sfeer en in de loop van de gebeurtenissen. Als het verhaal zijn hoogtepunt heeft gehad, krijgt de lezer nog een paar bladzijden om tot rust te komen, voordat Lisa in een trein het verhaal uit reist. Veel lezers zullen daarna het album tevreden dichtslaan.
Serie: Zwartlijn
Tekeningen: Philippe Berthet
Scenario: Sylvain Runberg
Inkleuring: Dominique David
Uitgever: Dargaud
hardcover, 64 blz. € 16,95
Geen opmerkingen:
Een reactie posten