Wankelmoedig

Even een piepje om de stilte te doorbreken, even mijn hoofd laten zien om de hoek van de deur. Tja, hoe gaat het?  Moeizaam, zou ik zeggen en misschien zou ik mijn stemming wel typeren als wankelmoedig. Ik heb altijd erg moeten lachen om de cartoon van Gummbah (zie hierboven) waarin iemand zijn toestand veel plastischer weet uit te drukken, maar ik kies eerder voor de woorden die het genootschap propageert. 

Moe, moe, moe. Van niks. Mijn lief was het weekend hier en dat leidt natuurlijk af en het is heel gezellig, maar als ze weg is, voel ik hoe moe ik ben en dan doe ik een dutje op de bank. De zondagavond zou bij het weekend moeten horen, maar op mijn borst drukt dan alweer het gewicht van de komende week. Gelukkig was er aan het begin van de avond vrolijk en lief bezoek en dat verzette de zinnen. 

Om mij heen is iedereen aardig en attent en verleent medewerking waar het kan. Kaarten, telefoontjes, berichten, bloemen zelfs. Dat is fijn en tegelijkertijd doet het me schuldig voelen. Alsof iedereen zijn best doet en ik niet. Ik weet dat het niet zo is, maar ik kan het gevoel niet altijd ontlopen. Dat alle lessen aan de klassen die ik heb moeten laten schieten door iemand overgenomen zijn, stemt me dankbaar. Daar hoef ik me in ieder geval geen zorgen om te maken. 

Ik sleep me elke dag naar mijn werk. De weg erheen is moeizamer dan het er daadwerkelijk zijn, maar de dag kost me veel energie, ondanks aardige collega's en ondanks de leerlingen, die zijn zoals je je zou wensen. Op hen heb ik niets aan te merken. En dan draai ik nog maar enkele uren per dag, die gemakkelijk te overkomen zouden moeten zijn, maar als ik naar huis ga, heb ik het idee dat ik een dag in de mijnen heb doorgebracht. Dat ik soms vind dat ik me niet zo mag voelen na een paar van die uren helpt me niet. Het is nu eenmaal zo. 

Dingen die ik naast de les nog moet doen, zoals wat correctiewerk, kosten me moeite. Ik moet me er echt toe zetten en vaak stel ik het uit, ook omdat ik er de energie niet voor heb of niet voor denk te hebben. Als ik eenmaal bezig ben, gaat het wel, maar het echt oppakken is lastig: de drempel is hoog en soms moet ik boeren van weerzin, terwijl ik gewoonlijk aan dit soort werk helemaal geen hekel heb. 

Steeds weer, zowel op werkdagen als vrije dagen, lekt de energie weg en ik heb het gat nog niet ontdekt dat dat veroorzaakt. Het zal zeker te maken hebben met de spanning, die er bijna altijd is, ook als ik me er niet van bewust ben. Dan merk ik ineens, hoe diep ik zucht en dan weet ik weer waarom. En dat ik steeds een droge mond heb, zal er ook wel mee te maken hebben. 

Soms denk ik dat ik het maar vol moet houden: vier dagen in de week op mijn werk zijn en zo in de running blijven.  Op andere momenten denk ik dat het steeds terugkeren van dat werk mij er ook voortdurend aan laat denken en dat dat ervoor zorgt dat er altijd spanning is. Maar eigenlijk weet ik het gewoon niet. 

Het maar even uitzitten, denk ik, en vaak kan ik me bij die gedachte neerleggen. Lastiger vind ik dat het lezen niet of nauwelijks lukt. Zelfs het kinderboek schiet niet op. Er zijn dagen dat ik er niet aan toe kom. Podcasts luisteren gaat wel, ook omdat ik het niet zo erg vind als mijn gedachten af en toe een beetje afdwalen. 

De traagheid in alles laat ik maar gebeuren. Ik heb veel tijd nodig, ook voor weinig en soms zelfs voor niets. Het levenstempo is laag en dat zal er wel bij horen. Soms zit ik op de bank en laat de tijd voorbijgaan. Ik doe rustig aan, zeg ik tegen mensen als ze vragen hoe het is, en dat klopt ook.

Die 'wankelmoedige' stemming is er trouwens wel. Het woord staat me aan, omdat de tweede helft de eerste lijkt te ontkennen, zodat het paradoxale al in het woord zit, net als bij 'droefgeestig'. Ik kijk niet te ver vooruit, maar de vraag is wel of ik dit moet proberen vol te houden of dat ik het daarmee alleen mijzelf maar moeilijk maak. En als ik het groter maak: wat moet ik aan met mijn leven? Iets anders dan voor de klas staan, denk ik, al heb ik altijd met veel ontspanning lesgegeven. Maar ik geloof niet dat ik daar mijn energie vandaan moet halen. Somber voel ik me niet, ik zie de toestand ook als een kans en ik heb de nieuwsgierigheid niet verloren: waar zal het me brengen?

Er zijn ook kanten aan de toestand die ronduit grappig zijn. Zo zou ik een avond over poëzie verzorgen. Die had ik maar niet geschrapt, omdat ik dat soort dingen ook leuk vind. De avond had ik al ooit in coronatijd voorbereid, dus daar zou ik me wel doorheen kletsen. Een half uur voor aanvang stond ik met twee dozen boeken bij de Open Hof, waar men er mij op wees dat de avond een dag later gepland stond. Het geeft me wel een vrije avond. Misschien moet ik eens beginnen aan de legpuzzel die ik voor een euro in de kringloop heb gekocht. Maar eerst koffie. 

De afbeelding van Gummbah heeft ooit op mijn prikbord gehangen. Zijn naam zij hier met ere vermeld.