Zoals ik hier al schreef, loopt het leven even wat minder gladjes dan ik wil. Mijn werkgever is overigens vol begrip, dus geen kwaad woord over hen die zich met mij bemoeien uit hoofde van hun functie of persoonlijk.
Vorige week ben ik op mijn werk begonnen met het draaien van een lichter programma. Dat zou eigenlijk een makkie moeten zijn, maar dat is het niet. Ik moet met mijn nagels de energie bij elkaar schrapen en ben vaak moe van niks. Aan het eind van elke werkdag val ik op de bank in slaap.
Beroerder is dat de spanning er (bijna) altijd is, ook als ik me helemaal niet met mijn werk bezighoud. Er is steeds het gevoel van 'niet pluis', van beklemming, van onveiligheid. Het is me nog niet duidelijk waar dat vandaan komt, maar wel dat het heel veel in mijn leven lamlegt. Lezen gaat mondjesmaat, schrijven heb ik tot nu toe uitgesteld, maar misschien help ik mezelf door het weer op te pakken. Dat valt nog te bezien.
Tot kort geleden deed ik veel, omdat ik ook veel van mezelf moest. Op avonden waarop niets in mijn agenda stond, had ik altijd wel een bepaald aantal bladzijden dat ik moest lezen en van sommige podcasts moest ik ook steeds de nieuwe aflevering beluisteren. Ik volgde ze immers.
Dat is nu wel weg en dat is vreemd. Ik kan op de bank zitten en niks doen, terwijl ik de wereld verder laat draaien. Dat is een vreemde gewaarwording, niks doen. Ik word er toch moe van, maar misschien leidt het ergens toe.
Als het wat minder loopt, heb ik de neiging mij terug te trekken in mijn eigen hoofd en in een hoekje te gaan zitten en zo te doen of de rest van het leven er niet is. Ik doe dat nu ook door bijvoorbeeld schaakpartijen (met nooit meer dan vijf minuten bedenktijd per partij) op het internet te spelen. Niet dat dat nu zo geweldig gaat, maar soms denk ik dan niet aan de rest.
Verder ben ik begonnen aan het lezen van een jeugdboek, af en toe een kort hoofdstukje. Dat lijkt weinig inspanning, maar meestal lees ik dan toch niet een tweede hoofdstuk.
Er liggen boeken klaar om over te schrijven. De titels heb ik al een keer eerder genoemd, waarbij ik Indocomics van Ruud den Drijver over het hoofd zag. Strips probeer ik weer te lezen, een paar bladzijden per keer. Erover schrijven zal nog wel even duren, maar misschien pak ik het ineens weer op.
Veel laat ik nog maar even open; ik zie wel. Intussen heb ik het idee dat ik het leven verduur in plaats van dat ik het leef en op sommige momenten lijkt het zo'n beetje tot stilstand gekomen te zijn. Daar ben ik trouwens niet somber over. Ik ga mee, al loopt het stroompje nog zo traag.
Hoi Teunis, neem de tijd voor jezelf! Lezen en daarover schrijven lijkt mij geen must, dat kun je beter alleen doen als je er echt zin in hebt. Groetjes, Erik
BeantwoordenVerwijderenDank, Erik. Ja, het is geen must, maar ik mis het, merk ik.
VerwijderenDoe het rustig aan en veel sterkte gewenst!
BeantwoordenVerwijderenDank, Joke. Ik probeer het rustig aan te doen.
VerwijderenAdvies: probeer niet aan te klampen, maar laat de kopgroep van je eigen doelstellingen en driftig bereden stokpaardjes los. Dan vind je vanzelf een tempo waarin je gedijt. Desnoods sta je stil en registreer je alleen wat er om je heen gebeurt. 'Sta ik toevallig stil, dan heet dat het standpunt dat ik inneem" (Jan Emmens). Groet, Michiel van Diggelen.
BeantwoordenVerwijderenDank voor het advies, Michiel. En dank voor Emmens, met wie het trouwens niet zo goed afliep.
BeantwoordenVerwijderenNeem de tijd om er weer bovenop te komen ga niet sneller dan dat je kunt anders heb je de kans dat ipv vooruit je achteruit boekt neem je rust en verdeel alles over een dag ,komt het niet klaar dan begin je morgen weer met frisse moed
BeantwoordenVerwijderenDank!
VerwijderenWat ongelooflijk rottig dat het niet de kant opgaat die je graag zou willen. Ik gun je de rust waarbij je van dit kalme beekje opnieuw kunt gaan genieten en er beetje bij beetje weer energie bij kunt opdoen.
BeantwoordenVerwijderenAls ik je goed lees dan is nietsdoen precies wat je nu kunt gebruiken. Niet eenvoudig voor een actief iemand als jij wil zijn. Sterkte ermee.
Dank, Niek!
VerwijderenLaten meevoeren op een stroompje is zoals jezelf al schreef wel het beste dat je op dit moment kunt doen…Sterkte Teunis! Chung
BeantwoordenVerwijderenDank, Chung!
VerwijderenTeunis. Ik schrik hier wel een beetje van. Ik wist helemaal niet hoe het met je ging. Denk je dat het 6 december wel zal gaan met Bespreek het samen ? Ik wil je heel veel sterkte toewensen.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat gaat. Daar had ik in het verleden al aardig wat aan voorbereid.
VerwijderenIk wens je toe dat je stroompje weer als een rivier mag vloeien! Hou je haaks.
BeantwoordenVerwijderenDank!
VerwijderenHa die Teunis, heel veel sterkte jongen en ik hoop dat je de rust kunt vinden. Als ik je verhaal zo lees denk ik dat je wel moet en niet anders kan dan rusten
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet Kees
Dank, Kees!
VerwijderenEen heel herkenbaar verhaal! Loslaten en niets meer hoeven van jezelf, en verwachtingen loslaten over hoe ver je over zoveel weken alweer moet zijn is erg lastig. Ik hoop dat je de rust vindt die je nodig hebt, sterkte in ieder geval en zorg goed voor jezelf.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Dank, dank!
Verwijderen