Schaken en puzzelen

Als het  minder goed met me gaat, heb ik de neiging me terug te trekken: in mijn huis, in mijn hoofd. Ik in mijn klein hoekje. Maar soms moet ik natuurlijk de buitenwereld in. 

Drie weken geleden besloot ik 'gewoon' naar schaken te gaan. Het was een avond waarop we rapid speelden: een kwartier bedenktijd per persoon en bij elke zet krijg je er wat bedenktijd bij. Het ging fantastisch die avond. Ik won al mijn partijen. Soms met wat geluk, maar toch. 

Daar was ik wat verwonderd over, want met mijn concentratie was het toen niet best, dacht ik. De week erop toog ik weer naar de club, voor een normale partij. Dat leek goed te gaan: in een prachtige positie kwam ik uit de opening. Maar in de loop van de partij lukte het me lastiger om goede zetten te vinden en op een gegeven moment was de concentratie weggelekt en blunderde ik de partij in twee zetten naar een nederlaag. Natuurlijk had mijn tegenstander mij ook in zo'n positie gebracht, dus laat ik hem vooral de eer geven die hem toekomt. 

Vorige week ging ik niet naar schaken, omdat ik bij vergissing dacht dat ik ergens anders moest zijn en vanavond speelde ik remise tegen een speler van wie ik gewoonlijk win. Niet verloren in ieder geval. Een half punt en hoofdpijn. Het is in ieder geval iets. 

Vorige week had ik wat extra zaken in mijn agenda staan. Op dinsdagmiddag was er een vergadering van de sectie Nederlands, maar het laatste uur heb ik niets meer opgenomen. Ik heb op de juiste momenten geknikt, geloof ik, maar er kwam niets meer binnen. 

Die avond verzorgde ik een avond over poëzie voor een klein gezelschap en dat ging me goed af. Enthousiast kon ik mijn verhaal doen en de moeheid, die tot dan toe slapjes maar zwaar over mijn schouders hing, had ik verloren. De volgende dag, de dag dat ik niet naar mijn werk hoef, was ik overigens wel moe en de nacht van woensdag op donderdag sliep ik nauwelijks. Het was in ieder geval na drie uur voor ik in een korte en onrustige slaap viel. 

Ook de donderdag was er extra drukte: een zogeheten heimiddag met mijn collega's. Het leek me mooi als ik tot het einde van de middag mijn aandacht er een beetje bij kon houden, maar het was een fijne middag, die me nauwelijks vermoeide. Het is prettig om aardige mensen om je heen te hebben. 

Hoopgevende tekenen! Er zijn blijkbaar momenten dat de sprankel een beetje terugkomt. Misschien komt dat voor een deel doordat ik buiten school mijn hoofd veel rust gun. Ik heb voor een euro een legpuzzel gekocht bij de kringloop en dat gepuzzel lijkt  me goed te doen: niet nadenken, maar alleen wat pielen met puzzelstukjes, meestal terwijl het geluid van een podcast klinkt. 

Jeugdsentiment zal me ook wel de puzzel hebben doen kopen: verlangen naar de tijd dat de wereld nog heel was en de koeien nog hoorns hadden. Hoe dan ook, het lijkt te werken. 

Verder heb ik het jeugdboek weer ter hand genomen waarin ik al eerder begonnen was, maar dat niet erg opschoot. De afgelopen drie dagen heb ik dagelijks enkele hoofdstukken gelezen en ook dat beschouw ik als een gunstig teken. 

Het grote probleem was tot nu toe de spanning die altijd in mij was en die mij niet losliet of die ik niet kon loslaten. Maar in het afgelopen weekend waren er uren dat ik niet diep hoefde te zuchten en dat die spanning er dus blijkbaar niet was. Misschien glijdt ze langzaam van me weg. Ik wacht het af en haast me ook hierin niet. 

Het tikken van dit soort stukjes gaat me gewoonlijk gemakkelijk af. Ik stel er ook niet veel eisen aan. Misschien moet ik binnenkort toch maar eens een recensie proberen. Dat ik dat denk, beschouw ik al als iets positiefs. Ook als zou blijken dat ik helemaal niet aan een recensie toekom. In ieder geval laat ik af en toe iets van me horen. Beloofd!