God's President
Robin de Wever schrijft stukken voor De Correspondent over religie. Hij schrijft ook in Trouw en werkt voor de Evangelische Omroep. Samen met Tijs van den Brink ging hij naar Amerika, omdat de twee zich afvroegen hoe het toch mogelijk is dat zoveel Amerikaanse christenen Donald Trump steunen. Trump lapt immers nogal wat geboden van God aan zijn laars.Tijs van de Brink maakte een televisieserie, God, Jesus, Trump. Als bijna-niet-kijker heb ik die aan mij voorbij laten gaan. Robin de Wever maakte een podcast: God's President.
Het is een heerlijke podcast geworden van vijf afleveringen (van tussen twintig minuten en drie kwartier), waarvan op 27 februari 2020 de laatste aflevering is verschenen. Je vindt ze op de gebruikelijke plaatsen terug, bijvoorbeeld hier.
De Wever gelooft, zoals meer mensen in West-Europa: vragend, twijfelend; meer vanuit de vragen dan vanuit zekerheden. Steun voor Trump kan hij niet verenigen met zijn eigen normen en waarden. Hij gaat naar Amerika om daar te praten met de 'evangelicals', die geen enkele twijfel lijken te kennen en die Trump zien als door God gezonden.
De Wever praat niet alleen met al dan niet willekeurige stemmers, maar bijvoorbeeld ook met een burgemeester. In de laatste aflevering is hij te gast in een radioprogramma van een station dat erg op de hand van Trump is. Er wordt alles aan gedaan om hem uit de tent te lokken, waarbij hij weer de typische 'liberal' zal zijn uit West-Europa. Dat maakt hem behoedzaam, maar aan de andere kant worden er ook dingen gezegd die hij niet over zijn kant kan laten gaan.
Het moet een verwarrende ervaring zijn geweest voor De Wever. Hij komt bijzonder veel aardige mensen tegen en hij wil het liever niet met hen oneens zijn, maar hij snapt niet waarom ze denken zoals ze doen. Nou ja, langzamerhand krijgt hij steeds meer begrip voor hen.
Het mooie is, dat in de laatste aflevering blijkt dat dat begrip wederzijds is en dat is best bijzonder. Amerika is een zeer gepolariseerd land, waarin mensen nog meer dan hier in hun eigen bubbel lijken te leven. Een tegenstem horen en daarna niet naar elkaar schreeuwen, maar naar elkaar luisteren is dan ook heel bijzonder.
De eerlijkheid van de podcastmaker, de bereidheid om kwetsbaar te zijn, gepaard aan oprechte nieuwsgierigheid maken God's President tot een waardevolle podcast. Dit soort podcasts zouden er meer gemaakt moeten worden, juist over onderwerpen waarover controverse is, zoals Zwarte Piet, genderneutraliteit, klimaatcrisis, vluchtelingenprobleem.
Luisteren is niet gemakkelijk en het vereist dat je je wapens neerlegt en de ander aankijkt. Dat zal bijvoorbeeld op Twitter niet snel gebeuren, vermoed ik. Maar het zou een mooi begin zijn: niet je eigen gelijk uitschreeuwen, maar aan de ander vragen waarom hij vindt wat hij vindt.
De Keukencast
De formule van Keukencast is origineel: in elke aflevering wordt een ingrediënt besproken dat je bij het koken gebruikt: aardappel, kip, zalm, ei, gember, boerenkool. De zes afleveringen verschenen van september tot november 2019.
Keukencast is een podcast van Eva Posthuma de Boer, die enkele kookboeken heeft geschreven. In elke aflevering zijn er twee gasten, die ook het een en ander van koken weten.
Van de zes afleveringen beluisterde ik er drie: 'Aardappel' en 'Ei', met Mari Maris en Jacques Hermus en 'Gember', met Jacques Hermus en Jigal Krant. Krant vliegt in die uitzending nog wel eens uit de bocht: hij beweert dat witte kippen witte eieren leggen en bruine kippen bruine. Gelukkig gaat hij niet zo ver dat hij beweert dat zwarte kippen zwarte eieren leggen. Ook is hij ervan overtuigd dat een normale kip maar een keer per maand een ei legt.
Ook de andere twee weten niet altijd hoe het zit, en dan moet de technicus corrigeren: die heeft de juiste informatie blijkbaar even opgezocht op zijn telefoon.
Dat hadden de drie gesprekspartners dus ook kunnen doen bij de voorbereiding, maar blijkbaar is dat niet gebeurd. De best geïnformeerde is Eva Posthuma de Boer, maar die komt ook vaak niet zoveel verder dan wat je als luisteraar al weet. Van de andere twee vraag ik me af of ze de uitzending wel voorbereiden.
Ze vinden het leuk om over eten en voeding te praten en dat doen ze best gezellig, maar je merkt dat er geen degelijke voorbereiding aan vooraf is gegaan. In de drie afleveringen heb ik dan ook weinig nieuws gehoord. Hoogstens werd wat oude kennis een beetje opgefrist.
Bij het begin van de podcast wordt er een kookwekker op dertig minuten gezet, zodat het gepraat een beperkte tijd beslaat. De losse toon is aangenaam om naar te luisteren, maar dat is het dan ook: onderhoudend, gezellig, maar niet echt een podcast voor kookliefhebbers of mensen die echt iets over voedsel willen leren.
Naschrift: In een eerdere versie heb ik ten onrechte Hermus de woorden van Jigal Krant in de mond gelegd. Hij was degene die zo openlijk blijk gaf van zijn onkunde omtrent het ei. Mijn excuses! Ik voel me een ei.
Van Albanië tot Zwitserland
Maar liefst tweeënveertig afleveringen van ongeveer een half uur telt de podcast Van Albanië tot Zwitserland, waarbij alle Europese landen in alfabetische volgorde worden behandeld, zodat we kris kras door Europa gaan. Enkele landen krijgen een dubbele aflevering: Duitsland, Frankrijk, Rusland en het Verenigd Koninkrijk.Ook dan moet er veel informatie in een korte tijd. Die informatie wordt gegeven door Evert de Graaf (de vader van Beatrice de Graaf) in gesprek met de presentator Gerwin Peelen. Dat wil zeggen dat elke aflevering bol staat van de weetjes. Wie zijn hoofd er niet goed bij houdt, mist meteen wat.
Maar wie geïnteresseerd is, krijgt dan ook in korte tijd een aardig beeld van een land. Soms zijn dat dingen die je eigenlijk al wist maar die al weggezakt waren en soms hoor je dingen die voor de gemiddelde luisteraar nieuw zijn. De Graaf zegt dat er vaak ook bij: 'Wat misschien niet veel mensen weten....'
Soms glijdt De Graaf uit op het taalpad. Dan laat hij bijvoorbeeld een volk 'samenheulen' met de Duitsers, maar dat zij hem vergeven. Het mooie is namelijk dat het nooit om De Graaf gaat, maar altijd om wat hij te vertellen heeft. Hij stelt zich volstrekt dienstbaar op. Hij wil het verhaal van de geschiedenis vertellen en het gaat om dat verhaal en niet om de verteller.
Ook de presentator heeft zich goed ingelezen en hij zet met zijn vragen en aanzetjes De Graaf aan tot verder vertellen. De bescheidenheid van de heren siert hen en komt de podcast ten goede. Soms nemen podcastmakers zoveel ruimte in, dat ze het zicht op eigenlijk onderwerp benemen. Daar is hier totaal geen sprake van.
Intussen heb ik zeventien afleveringen (tot en met Kroatië) beluisterd en ik ga de rest ook allemaal tot mij nemen. Mondjesmaat, want binge-luisteren past wat minder bij deze podcast. Voor mij werkt dat in ieder geval niet. Enkele afleveringen na elkaar kan ik wel hebben, maar daarna moet ik even op adem komen.
De podcast startte in januari 2017 en eind februari 2018 verscheen de laatste aflevering. Dat is mij indertijd allemaal ontgaan. Maar een paar jaar later luisteren blijkt geen bezwaar. Een groot deel gaat over de geschiedenis van elk land en die verandert niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten