vrijdag 23 augustus 2019

Podcast: CIP



Tijdens het zoeken naar podcasts voel ik me soms als iemand die op een rommelmarkt in dozen met boeken zoekt: je komt boeken tegen die je al gelezen hebt, boeken die je wel kent maar niet hoeft te lezen en ook boeken waarvan je nog nooit gehoord hebt en waarvan je ook niet weet wat je ermee aan moet.

Zo stuitte ik onlangs op de podcast CIP, een podcast die gemaakt is door christenen. Nooit eerder van gehoord. De bijbehorende website is gemakkelijk te vinden, maar daarop staat geen statement waarin duidelijk wordt met wat voor christenen je te maken hebt. Als het er wel staat, heb ik het zo gauw niet gevonden.

Zelfs waar de afkorting voor staat, was me niet meteen duidelijk. Bij het googlen kwam ik betekenissen tegen als Centrum Integrale Pschychiatrie en Cleaning In Place, maar gelukkig ook Christelijk Informatie Platform en dat zal het wel zijn.

Veel afleveringen

Voor wie zich helemaal wil onderdompelen in de christelijke podcast: er zijn intussen al meer dan negentig afleveringen online gezet. Een aflevering duurt meestal tussen een half uur en drie kwartier, wat ik een aangename lengte vind. Om mij een beeld te vormen heb ik tot nu toe een kleine twintig afleveringen in hun geheel beluisterd.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik met plezier geluisterd heb. Meestal zijn er twee presentatoren die met elkaar drie onderwerpen bespreken die actueel zijn in het christelijke wereldje of die aan de orde geweest zijn op de site van CIP. Op die site staan namelijk veel artikelen, columns en video's, die voor een deel door jan en alleman te lezen of te bekijken zijn. Wil je alles bekijken, dan moet je lid worden.

De presentatoren worden in de meeste gevallen alleen aangeduid met hun voornaam en het zijn allemaal (jonge, schat ik in) mannen. Hoewel de onderwerpen ook ernstig kunnen zijn, is de toon meestal vrij vrolijk en luchtig, wat niet ten koste gaat van de serieuze behandeling van het onderwerp.

Onderwerpen

Soms gaat het over zaken die in bepaalde kerkgenootschappen spelen (de vrouw in het ambt, opkomst evangelische gemeenten, pinkstergemeenten die van kerkleden tien procent van hun inkomen vragen), soms over politiek (met vooral aandacht voor SGP, ChristenUnie en -vreemd genoeg- ook Forum voor Democratie), soms over andere zaken in de actualiteit (van Zwarte Piet tot de aanslag in een tram in Utrecht).

In de podcasts heb ik veel nieuws gehoord. Veel van wat ter sprake komt, speelt zich namelijk af buiten de bubbel waar ik blijkbaar in leef. Nooit gehoord van een docent die een bekeerling gedoopt heeft in het IJsselmeer of van een gospelzangeres die uit de kast is gekomen. Ik schrijf nu 'gospel', wat voor mij een containerbegrip is, maar in de christelijke muziek zijn de onderverdelingen subtieler. Misschien had ik wel 'worship' of nog iets anders moeten schrijven.

Ook de zanger Marty Sampson zit in die hoek. Nog nooit had ik zijn naam gehoord, maar blijkbaar heeft hij opzien gebaard: op zijn instagramaccount heeft hij bekend dat hij zijn geloof is kwijtgeraakt.

Het feit dat veel over voor mij onbekende zaken gaat, is ook wel eens lastig. Zo dacht ik een van de presentatoren te horen vertellen dat hij in Heelsum naar de kerk ging. Pas toen het woord enkele keren terugkwam, hoorde ik dat hij 'Hillsong' zei.

Onverdraagzaamheid

Wat me verbaasd heeft, is de onverdraagzaamheid die er blijkbaar bij sommige christenen is. Op sociale media (Twitter wellicht, maar misschien ook wel sommige fora) liegen de reacties er niet om. De zangeres die ik net noemde, had lang geworsteld met haar homoseksualiteit en geprobeerd die te onderdrukken, maar uiteindelijk lukte dat niet meer. Toen ze dat openbaar maakte, heeft ze bergen stront over zich heen gekregen.

Hetzelfde gebeurde na de dood van Klaas Hendrikse, 'de atheïstische dominee', schrijver van het Geloven in een God die niet bestaat. De man overleed en kreeg nog allerlei trappen na. In dit soort gevallen was de christelijke naastenliefde ver te zoeken. In de podcast wordt trouwens rigoureus afstand genomen van deze liefdeloze reacties. Ze worden uitdrukkelijk afgekeurd, wat me eigenlijk niet meer dan logisch lijkt.

Richting

De presentatoren zijn het niet altijd met elkaar eens en dat verbloemen ze niet, wat alleen maar prettig is. Blijkbaar is er ruimte voor discussie en hoeft niet ieder op dezelfde lijn te zitten. Maar is er toch een soort gemiddelde lijn aan te geven? In welke hoek moeten we de CIP'ers zoeken?

Eerlijk gezegd is me dat niet helemaal duidelijk. Ik schatte ze in als wat evangelisch, maar ik hoorde ook dat er iemand zei dat in evangelische gemeenten wel erg op de emotie werd gespeeld en dat dat wel eens ten koste ging van de diepgang, wat weer duidt op enige afstand van de evangelischen.

Een dominee van de gereformeerde gemeente had beweerd dat opwekkingsmuziek botst met de prediking van wet en evangelie. De eerste reactie was dat de dominee afgegaan was op zijn vooroordelen, maar toen een van de CIP-medewerkers in gesprek ging met de dominee bleek die zich juist heel erg verdiept te hebben in de opwekkingsmuziek.

Niet prekerig

In de podcast staan de CIP'ers open voor veel: ze willen graag ook de andere kant horen en nemen mensen met wie ze het niet eens zijn serieus. Meestal is de podcast ook niet prekerig en gelukkig ook niet altijd stellig, maar eerder onderzoekend. Wel is de christelijke overtuiging duidelijk en wanneer een presentator iets beweert over het geloof kan de andere ineens instemmen met een luid 'Amen', wat je tegenwoordig blijkbaar uitspreekt met de klemtoon op de laatste lettergreep: Amén!

Een enkele keer blijkt uit een bijzinnetje dat er niet altijd begrip is voor de meest orthodoxe kerken (gereformeerde gemeente en dergelijke) en aan de andere kant werd ook Franca Treur in een enkele zin weggezet ('Het gaat ook wel eens mis, zoals je ziet aan Franca Treur') en wordt een andere schrijfster verheven tot 'de christelijke Franca Treur', met wie het blijkbaar niet is misgegaan.

Natuurlijk komen er meningen langs die mij tegen de borst stuiten. Over de bootvluchtelingen ('economische vluchtelingen'): 'Van mij mogen die bootjes rechtsomkeert maken,' maar dat maakt dan ook weer duidelijk waar je zelf staat. Van de 'linksheid' van de ChristenUnie moeten de presentatoren weinig hebben. 'Groen Links met de Bijbel' wordt de partij genoemd en over het kamerlid Carla Dik-Faber: 'Alles is links aan die vrouw'. Daar moet ik dan wel weer om grijnzen. Groen Links is trouwens heel fout in de ogen van CIP'ers.

Waarschijnlijk blijf ik voorlopig nog wel luisteren naar de podcast: ik blijf op de hoogte van waar men zich in de  christelijke wereld (of in ieder geval in een bepaald deel ervan) druk over maakt en dat wordt op een prettige toon verteld, vaak ook wel met de nodige humor. Wat me minder aanstaat, neem ik dan maar op de koop toe.


Podcast kort

Weer twee korte signaleringen: een podcast met veel jazzmuziek en een met documentaires.


All that jazz

Voor wie van jazz houdt, is All that jazz een aanrader. Twee uur jazz per week en bij elkaar zijn dat heel wat afleveringen. Je vindt ze hier.

De presentator is Willem Habers, die overkomt als een gezellige man, die ook nog kijk heeft op de muziek. Hij dringt zichzelf nooit op de voorgrond; het gaat altijd om de jazz.

De podcast blijkt ook als programma uitgezonden te worden op een lokaal radiostation: Enschede FM. Een enkele keer wijkt de formule iets af, als er bijvoorbeeld gasten zijn die hun eigen LP's of cd's mogen draaien, maar meestal is het gewoon lekkere jazz, met korte verbindende teksten.

Al enkele jaren ben ik geabonneerd en ik heb nog geen aflevering overgeslagen. Lekkere muziek, leuke presentatie. Aanbevolen!

Radio Doc

Documentaires - altijd leuk om naar te luisteren en het radioprogramma Radio Doc heeft in de loop der jaren al heel wat mooie documentaires uitgezonden. Je vindt ze hier. De documentaires kom je soms ook weer tegen bij andere podcasts als Nooit meer slapen of Parel Radio of OVT. Dat is natuurlijk geen probleem. 

Aanvankelijk was in Nederland een podcast eigenlijk niet anders dan een radioprogramma dat je later nog eens terug kon luisteren. Bij de bespreking van podcasts dreigen dit soort podcasts wel eens over het hoofd gezien te worden en dat is jammer. Sommige van die podcasts zijn immers, als radioprogramma of als podcast, zeer de moeite waard.

Radio Doc heeft intussen een indrukwekken archief, van enkele honderden uitzendingen. Daar zit altijd wel wat tussen, lijkt me. Natuurlijk verschillen de documentaires onderling nogal, van heel persoonlijk tot onderzoeksjournalistiek, maar dat is ook het aardige ervan. 

Nu worden wekelijks podcasts ten gehore gebracht die door jonge podcastmakers zijn gemaakt. Zij dingen mee naar een podastprijs. 

Je kunt je op de podcast abonneren (wat ik al jaren geleden heb gedaan), maar je kunt er ook uitpikken wat je aanstaat en die downloaden. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten