De vrouwen van Lian Ong

Waarom kende ik tot voor kort het werk van Lian Ong niet? Er is geen excuus voor. Ik noem mezelf op stripgebied een liefhebber en geen kenner en misschien is het eigen aan de liefhebber dat hij blinde vlekken heeft, maar de mijne was wel erg groot.

Zelfs de naam Lian Ong was mij onbekend. Ze debuteerde in 1989 met het album Stuifmeel, waarvoor ze een penning van het Stripschap kreeg. Het werd in 1990 gevolgd door Fatale vrouwen.

Ong zou niet lang in de stripwereld vertoeven. Ze begaf zich op het gebied van Tai Chi, waar ik maar een oppervlakkig beeld van heb en ik heb ook niet de behoefte om me er verder in te verdiepen. Ong zal goede redenen gehad hebben voor de keuze van haar weg, maar het is vanuit het oogpunt van de strip wel zonde. Dat werd me onlangs duidelijk toen ik de mooie uitgave De vrouwen van Lian Ong onder ogen kreeg.

Dramatiek

De titel bevreemdt wat: er komen wel degelijk mannen in deze heruitgave voor. In het openingsverhaal, Stuifmeel, zoekt een vrouw, Noga, een veilig heenkomen onder een bed. Het blijkt het bed te zijn van de acrobaat Roest Kardemom, een mooie man die op mannen valt. We zien hem in zijn tragiek en zijn schoonheid, door de ogen van Noga. Daar zit behoorlijk wat dramatiek in en je zou kunnen zeggen dat Kardemom wel erg zwelgt in zijn moeilijkheden en ook dat het verhaal in enkele passages traag wordt, maar als lezer zit je je vooral te vergapen aan de tekeningen van Lian Ong.

Ze heeft een heerlijk los lijntje, dat tegelijkertijd trefzeker is. Achter in deze uitgave zien we veel potloodschetsen, die behoorlijk gedetailleerd zijn. Blijkbaar had ze die nodig om zich aan vast te houden, maar als ze eenmaal het penseel in handen heeft, werkt ze mooi losjes. De tekeningen zijn in zwartwit; er is geen kleur die afleidt van de essentie.

De zwarten zijn meestal aangebracht met het penseel, de grijzen met een fijn raster. Steeds de losheid in combinatie met de beheersing en in alles een enorme souplesse. Lekker getekend.

Symboliek

De titel, 'Stuifmeel', verwijst naar de bevruchting, zeg maar de bloemetjes en de bijtjes. Die worden ook letterlijk getekend bij het weergeven van vrijscène . Dat is me te zoet en te nadrukkelijk symbolisch. In het dossier zijn stukjes uit interviews opgenomen, waarin Ong reageert op mensen die de bloemetjes klef vonden en ze vindt het jammer dat niemand de symbolische betekenis ervan zag. Dat laatste lijkt me sterk. Juist een verhaal dat 'Stuifmeel' heet, wijst nogal nadrukkelijk naar die symboliek. Te nadrukkelijk, lijkt me.

Maar de tekeningen zijn heerlijk. Ook in de volgende verhalen, waarbij 'Sisters of mercy' een afwijkende stijl heeft, zijn het vooral de tekeningen die de aandacht vragen. De scenario's zijn niet altijd geslaagd. 'Femme fatale' laat ons de reactie zien van een vrouw op een paar potloodventers. Dat is bepaald niet origineel. En ook 'Lustobject' is mager qua idee. Beter is 'Hoop' en als uitsmijter krijgen we het grappige verhaal 'Uitsmijter'.

Dossier

In het dossier een interview uit ZozoLala, veel schetsen voor Stuifmeel en een kort nawoord van Ibrahim R. Ineke. Als extraatje is er een losse prent, waarvan je zelf een aankleedpop kunt knutselen.

Het is mooi dat het werk van Lian Ong er weer is, in een uitgave die recht doet aan het werk. Niet elk verhaal is even sterk, maar de tekeningen zijn geweldig.

Titel: De vrouwen van Lian Ong
Tekst en tekeningen: Lian Ong
Uitgever: Sherpa
Haarlem, 2019; 144 blz. € 35,00. Groot formaat, hardcover.