Likmevestje

Niet alles staat mij aan in Likmevestje van Elma van Haren. Een aantal gedichten komt niet veel verder dan wat woordspel en wat absurdisme. Best vrolijk allemaal, maar zulke gedichten hebben niet zoveel om het lijf.

Nou ja, de gedichten zijn voor kinderen bedoeld, denkt u misschien. Dat is zo, en misschien vinden kinderen juist die gedichten wel heel leuk. Maar ik houd meer van gedichten als het volgende:

Op

Onze vriendschap rolt niet meer zo soepel.

Het is net een oude fiets, die zielig

zwalkt met kreupel in zijn spaken.

Al plaagt mijn vader

‘op een oude fiets kun je het goed leren’;

ik lach niet om die grap, ik kan

de slag in het wiel niet keren.

Het knarst en zaagt, de roest

knaagt aan onze vriendschapsziel.

Ik wil ons fietsen staken.

We moeten echt eens praten,

maar wie zet de eerste stap?

Ik ontloop je. Ik neem niet op

als de telefoon thuis gaat of mijn mobiel.

Ik ben zo bang dat ik hardop zeggen zal,

dat ik je niet meer leuk vind. Ik voel het,

onze vriendschap is naar de haaien!

Het ergste is, dat ik, hoe hard ik ook trap,

er niet om heen kan draaien.

Ja, de vriendschap is voorbij!

Dat doet ontzettend zeer, ik zweer bij vriendschap.

Zonder jou ben ik niet gewend aan enkel mij.

Daarom neem ik de telefoon niet op

en rij een blokje om als ik je in de verte zie.

Ik droom van ons, fietsend meet wapperende haren.

Ik koester het idee dat je mijn vriend nog bent.

Dat brengt me tot bedaren.

Ook al zal ik je nooit meer spreken,

ook al geef ik taal noch teken,

jij blijft mijn vriend in mijn gedachten.

Pas over honderd jaar baggeren ze die oude fiets

als een druipend zwart skelet

uit de donkergroene grachten.

Dit gedicht blijft bij mij hangen, merk ik. Komt dat doordat het een goed gedicht is of heeft het inhoudelijk met mij te maken? Ik vermoed dat het komt doordat ik bij het lezen van dit gedicht moet denken aan het prachtige lied van Tom Waits, ‘Broken Bicycles’, dat ik leerde kennen in toen het (gecombineerd met ‘Junk’ van Paul Mc Cartney), werd gezongen door Anne Sofie von Otter met Elvis Costello.

In dat lied wordt de liefde vergeleken met kapotte fietsen:

Summer is gone, our love will remain
Like old broken bicycles, out in the rain

En het lied eindigt met

For the things that you've given me
Will always stay
They're broken
But I'll never throw them away

Ach, wat heb ik indertijd gezwijmeld bij dit lied. En nu roept Van Haren dat allemaal weer naar boven met haar kindergedicht. Alleen daarom al vond ik de bundel de moeite waard.

Met excuus voor de plaatjes die tijdens het filmpje vertoond worden en die, op de fietsen na, niets met de inhoud van het lied te maken hebben.