Prinses Simone woont in Eenderland, een klein landje, dat op Nederland lijkt. Zo lijkt het paleis van haar oma op Drakensteyn, heeft haar vader een baard en heeft moeder een accentje, zodat je merkt dat ze uit het buitenland komt. Het is een knipoogje, een aardigheidje. Het lijkt geen satirische bedoelingen te hebben.
Simone zit op een gewone school en wil het liefst een gewoon meisje zijn, maar dat valt niet mee, want iedereen vindt haar bijzonder. Als ze keer op keer wedstrijden in paardrijden wint, krijgt ze in de gaten dat ze die prijzen niet krijgt voor haar prestaties, maar omdat ze prinses is. En als ze wil voorlezen aan jonge kinderen, wil ze dat doen omdat ze het leuk vindt, maar anderen zien er een mediamoment in. Gewoon zijn is nog een hele klus.
Doe maar gewoon
Daarin is Simone misschien wel heel erg Nederlands: doe maar gewoon. De strip lijkt een pleidooi voor een egalitaire maatschappij en neemt afstand van kapsones. Het gaat om wie je bent als mens, niet om je afkomst of functie.
In het vierde deel van de strip, Niet de eerste de beste! zijn negen verhalen van vijf bladzijden elk verzameld. Alle verhalen zijn verteld vanuit Simone, waardoor de sympathie van de lezers automatisch bij haar ligt. Het aardige van Simone is dat ze gewoon wil zijn, maar dat ze juist daardoor tegendraads is en eigenzinnigheid doet het altijd goed bij lezers. Velen van hen willen waarschijnlijk zelf ook hun eigen weg kiezen, zonder dat die voorgeschreven wordt door anderen.
Zoet
De eigenzinnigheid is altijd vriendelijk van toon, want Simone deugt altijd. Naar mijn smaak wordt het daardoor een beetje te zoet, maar misschien werkt dat juist wel goed bij de beoogde doelgroep.
De tekst en de tekeningen zijn van Robbert Damen, die wel gezorgd heeft voor afwisseling: sommige verhalen spelen zich af of school, andere op het paleisterrein en Simone gaat ook nog mee op staatsbezoek. Het paleis blijkt ook nog geheimen te kennen, die onze prinses ontdekt, waardoor er soms ook een zekere spanning in het verhaal zit.
Tekeningen
De tekeningen zijn helder en er is een vrij dikke lijn gebruikt, die die helderheid ondersteunt. Daardoor zullen de verhalen makkelijk te lezen zijn, ook voor lezers met weinig leeservaring. Ook de inkleuring, met weinig kleurnuance, werkt mee aan de helderheid.
Voor volwassenen is er wellicht wat minder te beleven in Prinses Simone, maar die behoren dan ook niet tot de doelgroep. Ongetwijfeld zullen veel meisjes en misschien ook wel jongens, zich identificeren met Simone. Zij zijn natuurlijk zelf heel gewoon, maar misschien zijn ze eigenlijk ook wel een prinses.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten