Eerlijk gezegd ben ik een slordig volger van het nieuws. De crisis heeft mij genoodzaakt mijn dagelijkse krant op te zeggen, naar de televisie kijk ik nauwelijks en ook het radionieuws beluister ik maar weinig. Wel zie ik op internet af en toe wat voorbijkomen en in het weekend is er nog steeds een krant die mij bijpraat.
In het weinige nieuws dat tot mij komt, gaat het af en toe over jihadgangers. Die hebben geen beste naam, blijkt uit de berichtgeving. Ze worden daarom soms al gearresteerd voordat ze daadwerkelijk naar het front kunnen vertrekken en het is ook voorgekomen dat ze tijdelijk uit de ouderlijke macht werden ontzet.
Hoe zat het ook alweer? In 2011 begonnen in Syrië protesten tegen Assad. We spraken indertijd over de Arabische lente, waarin ook in landen als Tunesië, Libië en Egypte grote groepen in opstand kwamen tegen het bewind in hun land.
Uit die tijd is me bijgebleven dat Assad ‘fout’ is. Hij is immers een dictator. De opstandelingen van het begin waren voornamelijk moslims. Dat ze ‘goed’ waren gaat misschien te ver, maar ze streden in ieder geval tegen de foute en hadden onze sympathie. Wel vroegen we ons af wat er zou gebeuren als de versnipperde groepen zouden winnen van Assad. Daar zou het land niet stabieler van worden.
In Nederland voelden veel mensen zich betrokken bij de strijd in Syrië. Sommige moslims vonden zelfs dat ze naar Syrië moesten om hun geloofsbroeders te steunen. Dat vind ik nogal wat. Je laat een comfortabel leven achter je, om een hoger ideaal te dienen, in zeer onzekere omstandigheden. Je leven loopt zelfs gevaar.
Over het algemeen kunnen de jihadgangers op weinig sympathie rekenen. In Nederland is er de laatste jaren zoveel gescholden op moslims en ze zijn zo vaak verdacht gemaakt, dat we ze al snel met gevaar associëren. We vragen ons bijvoorbeeld af hoe ze zich zullen gedragen als ze weer terug zijn in Nederland.
Het is opmerkelijk dat we ons bij andere groepen in vreemde krijgsdienst daar geen zorgen over maken. Van tijd tot tijd komt het voor dat Joodse Nederlanders dienen bij de Israëlische strijdkrachten. Daar heeft niemand het over. En de Engelandvaarders die zich indertijd aanmeldden bij de geallieerden vonden we ook niet gevaarlijk toen ze weer terug waren in Nederland.
Daar komt bij dat het onderscheid tussen goed en fout niet zo helder meer is. In het begin waren de opstandelingen tegen Assad de goeden. Sinds IS zich met de strijd in Syrië bemoeit, staan ze aan de foute kant. Stel je voor dat IS verslagen kan worden. Wordt Assad dan weer fout en strijden de opstandelingen dan weer voor een rechtvaardige zaak?
Zoals gezegd: de laatste tijd volg ik het nieuws niet meer zo nauwkeurig. De vraag is of het überhaupt nog wel te volgen is. Ik weet in ieder geval niet meer wat nu goed is of fout. Het is het simpelst om te zeggen dat iedereen die geweld gebruikt, aan de foute kant staat, maar in een oorlogssituatie gebruiken alle partijen geweld.
Nu gaat Nederland zich met de oorlog in Irak bemoeien. We zijn al snel geneigd om onszelf, onze partij, ons land tot de goeden te rekenen. Dat gebeurde ook bij onze laatste oorlog, die wij vriendelijk ‘de politionele acties noemden’. Ik denk dat niemand meer zal zeggen dat Nederland toen onverdeeld goed was.
IS is fout, daarvan ben ik wel overtuigd. Maar maakt dat de Nederlandse strijd automatisch goed? Ik wou dat het zo was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten